Sherlock Season 3: The Empty Hearse

Niecałe dwie doby temu miało miejsce Wielkie Wydarzenie. Rzesze ludzkich istnień zebrały się, by razem świętować Ten Dzień. Ze łzami wzruszenia w oczach usiedli przed ekranami swoich odbiorników i pozwolili, by obraz ich zahipnotyzował, rozbawił, zszokował i dali się ponieść tym emocjom, za którymi tęsknili od dwóch lat. Wiedzieli, że ich serca mogą być złamane, ale chcieli zaryzykować, bo któż doceni wartość życia bez dozy cierpienia? Już raz doznali takiego bólu, gdy dowiedzieli się o Jego odejściu, ale odzyskali nadzieję i teraz, po raz kolejny, byli tu wszyscy razem i tak miało być dalej, aż po ostatni sezon. 

Czyli stwierdzam premierę Sherlocka.  

Uwaga, tekst zawiera małe spoilery odcinka. Jeśli zamierzasz zaraz oglądać, lepiej zostaw czytanie na potem ;)

 Ach, te emocje! I to już od pierwszych sekund „The empty hearse”. Scenarzyści od razu atakują nas scenami z finałowego odcinka drugiego sezonu, pokazując w jaki sposób naszemu bohaterowi udało się przeżyć. Na początku pomyślałam „serio? aż tak przekombinowali?”, co było bezpodstawnym podejrzeniem, zaraz się wszystko wyjaśniło, oni zawsze będą nas tak zaskakiwać. Ale po tym jak Sherlock wskakuje przez rozbite okno ma miejsce najlepsze wydarzenie w tym odcinku! Nie muszę chyba mówić jaka była moja mina przy scenie z Moriartym, szczęka na podłodze. Jestem taka łatwowierna. I w końcu nie wiem jak jest. Myślicie, że się kiedyś dowiemy? Może na koniec sezonu?

Scenarzyści widać chcieli zadowolić fanów wszystkich teamów, bo nie brakowało scen Sherlocka z Molly, Johnem, Moriartym, nawet Lestrade się gdzieś tam wkradł obok Molly. Pojawili się nowi aktorzy, przede wszystkim narzeczona Johna. Miałam co do niej spore obawy, ale aktorka okazała się idealna do tej roli. Mary jest ładna, sympatyczna, zabawna, w dodatku lubi Sherlocka, czego chcieć więcej. Kolejną nową postacią jest chłopak Molly, a jego spotkanie z Sherlockiem było dość dziwne, bo sprawiali wrażenie, jakby się znali. Chyba że po prostu chodziło o podobny strój/wygląd.

Ten serial ma najgenialniejsze poczucie humoru jakie widziałam! Scena spotkania Johna z Sherlockiem w restauracji, po prostu nie wierzę, można umrzeć ze śmiechu. Taki biedny Sherlock, do tej sceny powstały świetne obrazki, oglądam je teraz i na nowo wspominam, a w sumie to włączam jeszcze raz odcinek, a niech będzie, choć miałam oglądać potem. Wiele uśmiechu gościło na mojej twarzy podczas filmu, choć nie brakowało także wzruszeń. Żarty przeplatają się ze ściskającymi za gardło obrazami spotkań starych przyjaciół, bardzo współczułam przy tym Johnowi, który został skazany na tak ciężkie przeżycia, cóż, Sherlock nie zawsze postępuje właściwie.

Podsumowując, wspaniały odcinek, teraz mój ulubiony, choć ten z Irene Adler bardzo uwielbiam. Było wiele śmiechu i wzruszeń, mnóstwo świetnych, tak charakterystycznych dla tego serialu tekstów. Kolejny odcinek już za 2 dni, pora na ślub Johna! Czekam z wielką niecierpliwością. A Wy oglądaliście odcinek, co o nim sądzicie? Zapraszam do dyskusji! :)