niedziela, 30 grudnia 2012

Jak to było w tym 2012

Rok 2012 zbliża się ku końcowi, dlatego chciałabym zrobić podsumowanie: co czytałam, co mi się najbardziej podobało, co rozczarowało. Bez przedłużania.

Książki, które zrobiły na mnie największe wrażenie, czyli rozłożyły na łopatki, zszokowały, zostawiły z sieczką w mózgu, przyprawiły o dreszcze, siedzą w głowie do dziś. Zdecydowanie króluje trylogia Millennium, która może nie jest tak spektakularna pod względem fabuły i efektu zaskoczenia, ale jako całość jest nieziemsko dobra i robi wrażenie. Dalej na mojej liści plasuje się "Kobieta bez twarzy", która jest w zupełnie innym stylu niż poprzedniczki, ale jest genialna i jak tylko o niej wspominam, to polecam każdemu! Anna Fryczkowska odwaliła kawał dobrej roboty, portrety psychologiczne postaci, klimat i to porażenie czytelnika emocjami! Dalej mamy "Grę o tron", która jest świetnie napisana, piękny język, barwne opisy, ciekawi i jedyni w swoim rodzaju bohaterowie. Książkę czyta się raczej ciężko, ale jest wspaniała i koniecznie muszę w przyszłym roku sięgnąć po kontynuację! Poza tym niedawno przeczytana "Siostra", podobnie jak "Kobieta bez twarzy" zaskakuje, ale 100 razy bardziej. Świetnie przedstawione studium psychologiczne miłości między rodzeństwem i życia po śmierci bliskiej osoby, ale jest to thriller, który trzyma w napięciu, wywołuje masę emocji, a gdy trzeba wzrusza. Ile razy użyłam w tym akapicie słów genialny, świetny? Ech, pozwolę sobie raz w roku :)

Książki godne polecenia, czyli te, które mnie zauroczyły, wciągnęły, dały do myślenia, zaskoczyły i które uważam, że trzeba przeczytać! Kolejność przypadkowa. Na początku chciałabym wspomnieć o Dallas '63, co jest dla mnie samej zaskoczeniem. Pamiętam, że męczyłam się trochę przy czytaniu, raz mnie wciągało, potem brnęłam przez mniej ciekawe strony. Właściwie po skończeniu pomyślałam coś w stylu "może być" i dałam chyba ocenę 7/10, nawet nie napisałam recenzji, bo nie wiedziałam co czuję. Jednak z czasem zauważyłam, że ta książka siedzi w mojej glowie, pamiętam wiele scen, zastanawiam się nad nimi, nad samym pomysłem autora i gdybam, a gdyby głowny bohater postąpił inaczej... Teraz doceniam tę książkę, stwierdzam, że jest świetna! Książki warte polecenia to te, które wraz z czasem mijającym od ich przeczytania wydają się coraz lepsze ;) Kolejna książka, która wcale mi się tak bardzo nie podobała, gdy ją czytałam, czyli Uprowadzona. Przez chyba połowę się męczyłam, potem się zaczytywałam i teraz z sentymentem wspominam te piękne scenerie, wzruszające i smutne sceny i myślę, że to cudowna historia, choć może ktoś powie, że naiwna. I jeszcze "Świadectwo prawdy" mnie ruszylo, było to moje pierwsze spotkanie z twórczością Picoult, bardzo udane zresztą. Nie pamiętam, co tak bardzo mnie urzekło, chyba realność i zwyczajność tej historii, bez zbytniego upiększania prawdy, jakichś chwytów mających na celu wzruszenie czytelnika, bez patosu i zakłamania, po prostu kawa na ławę. O i jeszcze świetny "Pamiętnik z przyszłości": wydawało mi się, że to taka niepozorna książeczka, podeszłam do niej bez większych oczekiwań i jestem zaskoczona rezultatem, bardzo dobrze wspominam: dużo emocji, tajemnic, wątek nadprzyrodzony. Jestem zdziwiona, że wybrałam te książki, ale to taki impuls. Robiąc to podsumowanie dowiaduję się, co mi się naprawdę podobało i zapadło w pamięć ;)

Zauważcie, że na powyższych listach nie wymieniłam książek należących do moich ulubionych serii. Nie zamieściłam paranormali, młodzieżowej fantastyki i różnych książek, ktore również mi się bardzo spodobały, bo chciałam być obiektywna i wyróżnić te pozycje, które mogę się spodobać każdemu czytelnikowi, a nie tylko określonemu gronu. Chciałam wyróżnić te, które są tego warte same w sobie, a nie ze względu na grupę czytelników, dla której są przeznaczone. Tak więc teraz moje ulubione, ukochane, cudowne książki, których jestem fanką i na których kontynuacje będę czekać :> Warto polecić:  Nadzieja, W pierścieniu ognia, Mechaniczny książę. Jestem przerażona, że lista jest tak krótka, jakaś surowa się zrobiłam. Bardzo podobały mi się też: GONE. Ciemność, Potem, Kaznodzieja, Życie, które znaliśmy, Kosogłos.

Teraz ta zła strona mocy. Największe rozczarowania: Dotyk Julii, Gorączka, Błękitnokrwiści. Książki te są beznadziejne, nudne, niedopracowane, nielogiczne, bez sensu, chaotyczne i nie polecam nikomu. Książki, które mnie rozczarowały nie dlatego, że były aż tak złe, tylko po prostu liczyłam na coś lepszego: Drzwi do piekła, Obiecaj mi, Dziewczyna z sąsiedztwa, Proroctwo sióstr, Nevermore. Cienie, Syrena. Książki, które moim zdaniem nie są tak dobre jak się mówi: Kwiaty na poddaszu, Jutro, Pałac północy, Żelazny król, Biała jak mleko, czerwona jak krew, Crescendo, Cisza, Wichrowe wzgórza.

Lista jest dziwna, bo sama jestem zaskoczona efektem tego podsumowania. Spędziłam nad nim dużo czasu, zweryfikowałam swoje poglądy i zobaczyłam, co naprawdę mi się podobało, a co nie. Polecam Wam książki, które na początku wydawały mi się średnie, odradzam te, które może w recenzjach nawet chwaliłam, bo minęło sporo czasu, a z czasem nasze poglądy się weryfikują. Poznajemy nowe książki, stwierdzamy, że są rzeczy lepsze niż te, które kiedyś wydawały nam się genialne, a to, że książkę czyta się ciężko nie znaczy, że nie jest ona świetna i godna polecenia. Jestem bardzo ciekawa, jakie będą moje typy za rok, jak zmienią się moje kryteria wyboru, gust czytelniczy. Oby 2013 rok był obfitszy w dobre książki, a rozczarowań było jak najmniej.

W 2012 roku:

- przeczytałam 100 książek
- zrecenzowałam 81 książek
- opublikowałam 105 postów
- zorganizowałam 1 konkurs
- zawarłam 3 współprace recenzenckie
- dołączyłam do ekipy portalu Upadli oraz do Syndykatu Zbrodnia w Bibliotece
- na chwilę obecną jest 16600 wyświetleń stron i 202 obserwatorów

Rok 2012 był bardzo owocny i jestem z niego zadowolona. Dziękuję, że jesteście ze mną, czytacie, komentujecie, odwiedzacie. To Wy dajecie mi motywację, żeby pisać i dlatego dalej tu jestem i obym była kolejny rok :) Dziękuję, Czytelnicy!



Recenzja Miasto Zagubionych Dusz KLIK

Sprzedam KLIK

sobota, 29 grudnia 2012

Miasto zagubionych dusz - Cassandra Clare



Po Sebastianie i Jace’ie ślad zaginął i wszystko wskazuje na to, że z udziałem Lilith zostali złączeni w jedność. Jeśli zranisz Sebastiana, skrzywdzisz także Jace’a. Clave stopniowo odkłada na bok sprawę niewinnego chłopca, skupiając się na planach Sebastiana. Jednak rodzina i przyjaciele nie mogą się pogodzić ze stratą Jace’a, a ich poczynania w kierunku jego odzyskania stają się coraz śmielsze, niektóre z nich stoją na granicy łamania prawa Nocnych Łowców. Clary postanawia wyruszyć na wyprawę w inne wymiary i nikt nie jest w stanie jej powstrzymać. Tymczasem także inni bohaterowie mają swoje problemy: Simon cierpi z powodu odrzucenia przez matkę, jednocześnie rozwija się jego związek z Isabelle. W nowy etap wkraczają też Maya i Jordan.

Miasto zagubionych dusz to już piąta część serii Dary Anioła autorstwa Cassandry Clare. Przedstawiony w książkach świat Nocnych Łowców urzeka, jest niepowtarzalny i jedyny w swoim rodzaju. Bogactwo magicznych stworzeń, niezwykłych miejsc, specyficznych zasad Clave, mnogość tajemnic i wątków świadczą o wyobrazni autorki. Dzięki wszystkim tym elementom książki Clare porywają, a ja stałam się ich zagorzałą fanką. Mimo to jestem zdania, że Dary anioła powinny się zakończyć na trzeciej części. Pomysł na fabułę jakim jest chęć opanowania świata przez Sebastiana, to powtórka z poczynań z Valentine’a, tyle że w młodszym wydaniu.

Właściwie przez połowę książki się nudziłam. Przy lekturze trzymały mnie sceny z Isabelle&Simonem, Alec’em&Magnusem. Widać tu wyraźnie przemianę bohaterów, szczególnie na przykładzie wampira, który początkowo denerwujący, teraz stał się dla mnie całkiem ciekawą postacią, w dodatku zabawną. Brakowało mi za to dawnego Jace’a, bo ten tutaj był zaledwie jego marną imitacją. Wiem, że takie było zamierzenie autorki, ale jednak zabieg ten znacznie osłabił moje zainteresowanie książką. Skutkiem przemiany Jace’a także Clary mnie irytowała, bo zachowywała się dziecinnie, nierozsądnie, czasem naiwnie, a rozpaczanie jej nie służy, bo i bez tego potrafi być denerwująca. Za to bardzo spodobało mi się to, co zrobiła pod koniec książki, to była zupełnie inna odsłona jej postaci i zaimponowała mi. Ciekawi o co chodzi?

Tak więc czytanie pierwszej połowy książki szło mi jak po grudzie. Właściwie odkładałam ją na bok i wybierałam Pretty Little Liars. Miałam też wrażenie, że w porównaniu z poprzednimi częściami jest za wiele suchych opisów, a za mało zabawnych i inteligentnych dialogów, bardzo mi ich brakowało. Nie zliczę, ile razy podczas lektury wyłączałam się i musiałam po raz kolejny czytać to samo zdanie. Jednak w końcu wciągnęłam się, zaczęłam bacznie śledzić losy bohaterów i znowu czułam się tak jak kiedyś, przy pierwszych trzech tomach. W pewnym momencie zdałam sobie sprawę, że to dalej te moje ukochane Dary Anioła, czytało się magicznie i teraz się zastanawiam, czy pierwsza połowa faktycznie była zła, czy może to ja nie mogłam się wkręcić?

W książce pojawia się sporo nawiązań do Diabelskich Maszyn, co może być nie lada gratką dla fanów, wyszukujących najdrobniejsze szczegóły i snujących na ich podstawie rozmaite teorie. Ja chyba nie jestem wystarczająco uważnym czytelnikiem, bo wiele niuansów mi umyka, ale może Wam akurat odpowiada takie dopatrywanie się wskazówek w każdym zdaniu. Miałam też wrażenie, że w natłoku problemów miłosnych prawie wszystkich bohaterów, umknął gdzieś ten klimat świata Nocnych Łowców, czyli właściwie główny motyw, bo zawsze to walka z demonami i oddanie ideałom były tu najważniejsze, a nie miłosne perypetie.

W każdym razie lektura jest bardzo miła, choć „miła” to złe słowo, bo takie stonowane, a Miasto zagubionych dusz (od połowy) wzbudza tyle emocji! Nawet się wzruszyłam parę razy i łzy poleciały, niektóre sceny są cudowne! A zakończenie również bardzo mi się podobało, zdecydowanie bardziej niż w poprzedniej części. Może i Clare poleciała na kasę i dorobiła na siłę kolejne tomy DA, ale jednak ja kocham tę serię i pozostaję wierną fanką Jace’a, Alec’a, Magnusa, Isabelle i całej reszty cudownych bohaterów. Nawet czarne charaktery intrygują i pozostawiają miejsce na rozmyślania. Polecam wszystkim fanom DA, a osoby, które jeszcze nie czytały poprzednich części, niech się za nie czym prędzej zabierają. A przynajmniej za pierwsze trzy tomy, gwarantuję, że warto.

 Moja ocena: 7/10



czwartek, 27 grudnia 2012

Wiśniowy dworek - Katarzyna Michalak



Dwie młode kobiety, Danka i Danusia, których nie łączy nic, a wiele różni. Jedna jest przebojową mieszkanką stolicy, żyje w ciągłym biegu i pracuje dla korporacji. Druga mieszka na wsi, gdzieś koło granicy z Litwą i pracuje jako nauczycielka. Jest jeszcze tajemniczy mężczyzna, który obserwuje kobiety i spisuje swoje spostrzeżenia na ich temat. A pewnego dnia, zbiegiem, nie-zbiegiem okoliczności, Danka i Danusia lądują na weekend w tym samym ekskluzywnym hotelu…

Wiśniowy Dworek. Chyba w każdej powieści Katarzyny Michalak jest takie magiczne miejsce: mały domek lub dworek, otoczony ogródkiem, w którym kwitną róże i poziomki, a przed wejściem wygrzewają się w słońcu pies czy kot. Za płotem rozciąga się las, do którego można udać się na grzyby czy spacer. Słowem, raj na ziemi dla każdego, kto o takim własnym zakątku marzy. Dlatego tak kochamy książki Pani Kasi, bo przedstawiają to, za czym tęsknimy, czego pragniemy, pozwalają na chwilę oderwać się od tego co nas otacza i marzyć, marzyć. Ale Ta Michalak się wyrabia i daje się poznać z zupełnie innej strony, czego przykładem jest „Nadzieja”, gdzie nie pokazuje tych szczęśliwych kolei ludzkiego losu. Na szczęście dla tych, którzy wolą książki pozytywne i optymistyczne, w Wiśniowym Dworku nie zabraknie magii i odrobiny marzeń. Chociaż problemy naszych bohaterów nie ominą, a wręcz wszystkie naraz sprzymierzą się przeciw nim.

Im bardziej zagłębiałam się w fabułę, tym bardziej zmieniały się moje poglądy na to, czego powinnam się spodziewać dalej. Gdy pojawił się tajemniczy osobnik śledzący kobiety i piszący listy do czytelnika, które wydawały się trochę szalone ze względu na styl, poczułam specyficzny dreszczyk grozy i emocji. Początek zapowiada zupełnie coś innego, niż dostajemy później. Nie jest to żaden kryminał, thriller czy coś w tym stylu, choć tego się spodziewałam i troszkę się pierwotnie rozczarowałam. Ale jak Katarzyna Michalak pokazuje w swojej najnowszej książce, nie trzeba się bać i spoglądać podczas lektury ze strachem za siebie, żeby otrzymać sporą dawkę tajemnic. I świetnie się przy tym bawić.

Tak więc są tajemnice, rodzinne sekrety, przystojni obcokrajowcy, a nawet mafia i strzelaniny, nudzić się nie sposób. Czasem jest przewidywalnie i moje domysły wyprzedzają fabułę, ale to drobiazg. Najważniejsze jest to, jak można się zżyć z bohaterami, polubić nawet tych z początku denerwujących takich jak Danka, a koniec końców i tak z całych sił trzymamy za nich kciuki. Może nawet łzy na koniec polecą, kto to wie. Zakończenie nie jest dosłowne i za to brawa dla autorki, bo książka została mi w głowie i przypominała o sobie jeszcze przez pewien czas. I to nie jest tak, że znajdziecie tu same tajemnice i sensacyjne sceny, bo jest też miejsce dla miłości, której obserwowanie cieszy serce i duszę. Poza tym książka gra bardzo mocno na emocjach, wzrusza i trzyma w napięciu jednocześnie.

Myślę, że Wiśniowy dworek to lektura obowiązkowa dla wiernych czytelników Katarzyny Michalak. Jeśli już znacie i lubicie tę autorkę, to jej nową powieścią z serii owocowej na pewno się nie rozczarujecie! Nie daje po głowie tak mocno jak „Nadzieja”, ale i losy bohaterów są tu mniej dramatyczne. A osobom, które książek Pani Kasi jeszcze nie znają, „Wiśniowy dworek” również szczerze polecam, poznajcie tę piękną historię i zacznijcie marzyć.

 Moja ocena: 8/10

Za książkę dziękuję serdecznie autorce!



wtorek, 25 grudnia 2012

Proroctwo sióstr - Michelle Zink



Mogłabym już na początku w pięknych słowach opisać fabułę, tak by Was zaciekawić, przyciągnąć, stworzyć atmosferę tajemniczości i sprawić wrażenie, że „Proroctwo sióstr” to powieść intrygująca i jedyna w swoim rodzaju. A potem sprowadzić na ziemię i przejść do konkretów. Ale po co? Chyba większość z Was już wie o czym jest ta książka i wydaje mi się, ze po samym opisie fabuły można się czuć zachęconym. W każdym razie dla mnie od prawie roku „Proroctwo sióstr” było takim ideałem, im więcej o nim czytałam coraz bardziej zdawało mi się, że to książka wymarzona, która spełni moje oczekiwania i wciągnie do swojego świata. Naprawdę byłam o tym przekonana, jednocześnie nie chcąc zdobyć jej zbyt szybko, wolałam marzyć i żyć w przekonaniu, że kiedyś przeczytam tę moją książkę idealną.

Lia i Alice to bliźniaczki, które niedawno straciły ojca. Pewnego dnia poznają pradawną przepowiednię, która wyznacza ich los. Dobra siostra i zła siostra będą zmuszone żyć wbrew własnym przekonaniom i rozpocząć walkę między sobą, by uratować lub zniszczyć ludzkość.  Wiem, że na pierwszy rzut oka fabuła wydaje się ciekawa, ale niestety, nie tylko ona się liczy, gdy zawodzą inne ważne rzeczy. Przede wszystkim cała ta zagadka przepowiedni i walki o ludzkość sprowadza się do dwóch dziewcząt mieszkających w dworku ze swoją ciotką i młodszym bratem, które przeszukują bibliotekę ojca, szperają po swoich pokojach, dużo rozmyślają i czasem jeżdżą bryczką do miasta zasięgnąć informacji u jasnowidzów. Nie ma fajerwerków, na które liczyłam po opisie książki, moje wyobrażenia nie miały nic wspólnego z rzeczywistością, a podejrzewam, że na taki haczyk może się złapać więcej czytelników.

Miejsce akcji to dworek, w którym mieszkają dziewczyny, jedna czy dwie sceny w szkole, do której uczęszczają oraz domy kilku postaci, do których się udają. Bardzo się na tym zawiodłam. Było tak, jakbym oglądała przedstawienie w teatrze, w którym wszystko rozgrywa się w jednym pomieszczeniu. A przecież w książce nie potrzeba dekoracji i wiele miejsca, wystarczy trochę wyobraźni i dobrych chęci autora. Ale właściwie po co komu różnorodne scenerie, skoro i tak niewiele się dzieje? Poziewując pomiędzy kolejnymi naradami przyjaciółek Lii a wycieczkami na miasto, zdążałam konsekwentnie naprzód. Wydarzenia opisywane w książce rozgrywają się w XVIII wieku. Normalnie bym się z tego ucieszyła, bo uwielbiam takie klimaty, ale tutaj tylko sprzyjało to brakowi akcji, bo przecież dziewczęta muszą siedzieć w domu, nie powinny rozmawiać z nieznajomymi czy spoufalać się z młodzieńcami. Najlepiej niech nie robią nic, tylko dziergają na drutach, ale czemu ja muszę o tym czytać?

Oczywiście nasze główne bohaterki przedstawione są na zasadzie kontrastu- jedna zła, druga dobra. A że zostały postawione w sytuacji sprzecznej z ich naturą to chyba jakiś zabieg ze strony autorki, mający na celu pokazanie cierpienia dziewczyn, czy też własnej pomysłowości przy tworzeniu intryg. Naciągane to wszystko strasznie, a najgorsze jest to, że w ogóle nie wciąga. Styl jakim posługuję się autorka nie budzi większych zastrzeżeń, choć czasem jest w nim trochę przesady. Zabiegi typu długi wywód, a zaraz potem przeniesione do następnej linijki zdanie „Teraz już wiem” bardziej śmieszą niż wprowadzają w odpowiedni nastrój. Za to język jest całkiem na poziomie, odpowiedni dla czasów, w których akcja się rozgrywa.

Polecam osobom cierpiącym na bezsenność, może pomoże. Największą wadą tej książki jest to, że zanudza, na śmierć czasami. Ale cóż się dziwić, jak autorka ciągle opisuje padający deszcz, salon z kominkiem, szare wzgórza i inne ponure scenerie. Książka jest nie tylko nudna, ale też niekiedy głupia. Podróże w snach to chyba największy zwrot akcji, jaki tu znalazłam. Na kontynuację się nie skuszę, a Wam „Proroctwa sióstr” nie polecę, bo nic ciekawego tu nie znajdziecie. Nawet mrocznego nastroju, na który liczyłam, nie było. Miał być hit i książka życia, a było połączenie komedii z tandetą. Oby kolejne tomy były lepsze, czego szczerze życzę ich czytelnikom.

Moja ocena: 6/10

***
Przypominam, że sprzedaję książki. Zachęcam do kupna! KLIK



poniedziałek, 24 grudnia 2012

Merry Christmas everyone!


Kochani! Chciałabym Wam życzyć wszystkiego co najlepsze: spokojnych i radosnych Świąt spędzonych w rodzinnym gronie, dużo prezentów pod choinką, nie tylko tych książkowych, pysznych potraw na wigilijnym stole, uśmiechu na twarzy, spełnienia marzeń, miłości, zdrowia, wielu wspaniałych książek i wrażeń w Nowym Roku, który pod każdym względem ma być jeszcze lepszy od poprzedniego oraz cudownej zabawy w Sylwestra. Mam nadzieję, że dobrze spędzicie ten świąteczny czas, odpoczniecie, naładujecie akumulatory, a potem znowu będziemy się spotykać na blogach, zlotach i Targach Książki. Wszystkiego dobrego Wam życzę! Wesołych Świąt!


niedziela, 23 grudnia 2012

Porządki na półce, czyli SPRZEDAM.

Nadszedł ten czas, gdy stwierdziłam, że książki już się na półkach nie zmieszczą żadnym cudem. A że nowe na pewno do mnie przybywać nie przestaną, postanowiłam niektórych się pozbyć, a przy okazji budżet podreperować. Tak więc bardzo zachęcam do kupowania, mam nadzieję, że ceny są korzystne i się skusicie :>

SPRZEDAM ( w ceny wliczone są koszty wysyłki, ok. 5zł) :


-Żelazny cierń - 25 zł

-Sukienka z mgieł - 20 zł

-Niepamięć-  22 zł

-Jutro 2 - 20 zł

-Las zębów i rąk - 23 zł, Śmiercionośne fale - 23 zł

-Żelazny król - 20 zł (REZERWACJA)

-Oddech nocy - 20 zł

-Mroczne światło - 20 zł

-Wejście w zbrodnię - 20 zł

-Erebos - 25 zł

-Dotknąc prawdy - 25 zł

-Nevermore kruk - 23 zł, Nevermore Cienie - 23 zł

-Syrena - 20 zł

-Sto tysięcy królestw - 23 zł
-Światła września - 20 zł

W Krakowie istnieje możliwość odbioru osobistego, wtedy cena będzie odpowiednio niższa.
Jestem nastawiona głównie na sprzedaż, ale w przypadku bardzo interesujących mnie książek możliwość wymiany również istnieje. Poszukuję szczególnie: PLL VII, PLL VIII, Krąg, Osobliwy dom pani Peregrine.
Zainteresowanych proszę o kontakt na maila: elen231096@interia.pl lub wiadomość na moim profilu na LC http://lubimyczytac.pl/profil/69524/elen 


sobota, 22 grudnia 2012

Pretty little liars. Niewiarygodne - Sara Shepard



   Witajcie moi drodzy. Mam wrażenie, że nasze przyjaciółeczki dawno się porządnie nie przestraszyły. Przynajmniej od czasu, gdy musiałam uciszyć jedną z nich. Obawiam się, że Hanna już nie zdradzi moich tajemnic. Taka ładna dziewczyna, tylko trochę zbyt dociekliwa, a to niebezpieczna cecha, jeśli ma się do czynienia ze mną. I nie zapominamy o jej sekretach, takich jak zwracanie posiłków, byle nie przytyć. Dziwne, że jeszcze ma chłopaka, może to zmienię. W porównaniu z leżącą w szpitalnym łóżku Hanną, jej przyjaciółkom powodzi się zdecydowanie zbyt dobrze. Ale rodzicom Emily chyba nie podobają się dziewczyny, z którymi się całuje. Oby nie wyrzucili jej z domu! Co do wyrzucania z domu, biedna Aria podrywaczka zdaje się mieć podobne problemy. Ale zawsze może zamieszkać z kochanką swojego ojca, bo czemu nie? Tylko czy mama i braciszek się z tego powodu ucieszą… Spencer z kolei znowu próbuje być lepsza od swojej siostry, co  jakoś jej nie wychodzi. Co będzie, gdy komisja konkursowa i rodzice dowiedzą się, że nasza Pani Doskonała ukradła pracę Melissy? Dowiedzą się albo się nie dowiedzą, wszystko zależy ode mnie. Jak zwykle. Szkoda, ze złote dzieci z Rosewood nieustannie wpadają w kłopoty. Zabawa się dopiero zaczyna. Całuski!        
                                                                                                                                                                                                     - A.

                Seria Pretty Little Liars ma całe mnóstwo wiernych fanów, jednak czy zjawisko to ma faktycznie jakieś logiczne uzasadnienie? Kiedyś wydawało mi się, że nie, bo pierwsze dwa tomy do mnie rozczarowały i sprawiły, że na jakiś czas porzuciłam szczytny cel poznania kolejnych. Jednak fanką serialu zdecydowanie jestem, nic nie może się równać z jego mrocznym klimatem, aktorami na właściwych miejscach i ciągłym nastrojem grozy. Choć ostatnio scenarzyści zaczęli za bardzo mieszać, co mi się nie podoba. Ale przechodząc do meritum, w emisji serialu nastąpiła przerwa, od listopada aż do stycznia. Ja tyle czekać nie mogłam, zaczęło mi brakować intryg -A. Także gdy pojawiła się okazja, zdobyłam tomy kolejne. I zaczęła się jazda…

                Pamiętam, że dotychczas narzekałam na zbyt wiele podobieństw między serialem a książkami, bo znając ten pierwszy nudziłam się przy lekturze. Przez tom pierwszy trzeba przebrnąć, w drugim już pojawiają się zmiany. W trzecim jest dobrze, a co z „Niewiarygodnymi”? Mogę powiedzieć tyle, wciąga, a nawet bardzo. Główny motyw intryg i podejrzani pokrywają się z serialem, ale jest też wiele nowych sytuacji, pomysłów, zabiegów. Poza tym wszystkie sceny serialowe są wymieszane, dlatego nie ma co narzekać na nudę. Odkąd zaczęłam czytać trzeci tom wpadłam w jakiś nałóg, bo cały czas chcę dalej czytać o kolejnych intrygach –A i perypetiach dziewczyn, skutkiem czego następne dwa tomy już posiadam.

                W PLL zawsze raził mnie słaby styl pisania pani Shepard. Mam na myśli, że jest on totalnie zwyczajny, jakby osoba, która nie zna się na pisaniu zabrała się do napisania książki, bo ma ciekawy pomysł. Żadnych wrażeń literackich tu doznać nie można, a dialogi bywają czasem tak głupawe i puste, że aż coś się człowiekowi dzieje. Gwoli prawdy, nie wiem czy w „Niewiarygodnych” też tak jest, bo się zaczytałam i wszystko mi się podobało, a tamtą niepokojącą tendencję zauważyłam w poprzednich tomach. Tak więc PLL to nie seria dla wymagających czytelników, którzy chcą się rozkoszować językiem i głębszą wartością, ale za to można się przy niej świetnie bawić i dać się wciągnąć w świat intryg. W końcu każdy potrzebuje czasem chwili odprężenia i relaksu, a te książki to umożliwiają. A. poleca!

                Moja ocena: 8/10



środa, 12 grudnia 2012

Wyniki konkursu.




To nie była łatwa decyzja. Długo debatowałyśmy z Sophie, a rezultaty tego możecie zobaczyć poniżej. Więcej niż dwie osoby napisało pięknie, ciekawie i zabawnie, ale niestety nagród aż tyle nie ma :< Mam nadzieję, że będziecie brać udział w kolejnych konkursach, oby było ich więcej w nadchodzącym roku. Serdeczne gratulacje dla zwycięzców! A wszystkim Wam dziękuję za udział w konkursie :)

I miejsce zajmuje: Ruczek
II miejsce zajmuje: Ema Pisula

Ruczek zaznaczyła, że walczy jedynie o "Gorączkę", a więc Ema otrzymuje "Dzieci Cienie". Dziewczyny, proszę wyślijcie mi na maila Wasze adresy :)

wtorek, 11 grudnia 2012

URODZINY BLOGA



Uwaga, uwaga, w końcu nadszedł ten dzień! Naprawdę piszę tutaj już rok? Jak szybko ten czas leci.  Jeszcze nie tak dawno czytałam Igrzyska Śmierci i pisałam ich recenzję, a przecież była ona jedną z pierwszych na tym blogu. Dziękuję przede wszystkim Wam, że czytacie, komentujecie, dyskutujecie nie tylko tutaj, ale też na rozmaitych forach i grupach, dając chęci do dalszego działania. Dzięki blogowi poznałam wiele świetnych osób (moją przyjaciółkę Sophie :*). Nie będę tutaj wymieniać, dziękuję Wam wszystkim :) Mam nadzieję, że przez kolejny rok będziecie stałymi gośćmi na Magic of words. Od 11 grudnia 2011 roku było Was tutaj ponad 15 tysięcy. 197 osób dodało bloga do obserwowanych, a 2260 zamieściło na nim komentarze. Dzięki wielkie! Z kolei ja napisałam 106 postów, z czego 77 to recenzje książek.



Że tak pozwolę sobie zaśpiewać: STO LAT, STO LAT!

Wyniki konkursu urodzinowego pojawią się jutro, wybór jest trudny i trzeba go dobrze przemyśleć. Do jutra!

czwartek, 29 listopada 2012

Siostry Pancerne i pies - Agnieszka Tyszka





Chcielibyście oderwać się od szarej rzeczywistości, macie dość własnych i cudzych problemów, męczy Was  świadomości wszelkiego zła i smutku kryjącego się wokół? Załóżcie Różowe Okulary i wkroczcie do świata, gdzie pozytywne emocje, przyjaźń i miłość wygrywają. W nowej serii Egmontu nie ma miejsca na pesymizm, zbrodnię, zło; te książki są po to, by odkrywać piękno i się nim cieszyć. Intensywnie różowo nigdy nie jest, mniejsze i większe problemy zawsze pojawią się na drodze, ale to nie znaczy, że nie uda się ich pokonać. Uchylcie drzwi do starej willi, w której gdzieś po kątach chowa się Paproch, zajadając szczególnie smaczny kapeć. Poznajcie siostry Pancerne, ale poczekajcie lepiej na odpowiedni moment, bo w tej chwili wszystkie spieszą się na rozpoczęcie roku szkolnego. Ale chwileczkę, czyżby Paproch się rozchorował? Mama ekolożka i dziatwa otaczają biednego psa, zbuntowana Jaśka pomstuje, zamieszanie i chaos. Robi się ciekawie, a co będzie dalej?

„Siostry pancerne i pies” autorstwa Agnieszki Tyszki wchodzą w skład serii „Różowe okulary”, charakteryzującej się dowcipnym, inteligentnym, a przede wszystkim pozytywnym spojrzeniem na świat. Poleca sama Ewa Nowak! Mnie taka rekomendacja jednej z ulubionych pisarek bardzo zachęca, choć po lekturze stwierdzam, że „Siostry” twórczości Ewy Nowak nie dorównują, ale nie porywajmy się na zbyt wiele. Ta niepozorna książeczka liczy niecałe 150 stron, przygoda z nią będzie więc krótka, ale czy satysfakcjonująca? Wraz z pierwszymi stronami wkraczamy w sam środek akcji i od tego momentu fabuła utrzymuje się na mniej więcej tym samym poziomie. Od początku historia może wciągnąć tą domową atmosferą, drobnymi rozterkami postaci, wzajemnymi relacjami sióstr. Nie znajdziemy tu pędzącej naprzód akcji czy niespodziewanych wydarzeń, książeczka jest ciepła i przyjemna, ale nie szalona i nieprzewidywalna, wprost przeciwnie.

Książka napisana jest w formie pamiętnika sióstr, są one narratorami pierwszoosobowymi, wydarzenia poznajemy kolejne z perspektywy każdej z nich. Oczywiście siostry się nie powtarzają i nie opowiadają nam o tym samym, przecież byłoby nudno! Na przykład urocza Gienia raczy nas pisanymi przez siebie bajkami, Jaśka wiecznie się buntuje i narzeka, Teśka rzadko się udziela, a Róża jest najstarsza, rozsądna i stara się opiekować swoimi niesfornymi siostrami. Bohaterki są zupełnie różne, ale mimo to budzą sympatię czytelnika, każda z nich ma inne problemy i lęki, z którymi nie zawsze sobie radzi. Na rozbudowaną kreację psychologiczną i głębsze przemyślenia postaci nie ma co liczyć, ale to przecież opowiastka dla dzieci i młodzieży, a nie powieść psychologiczna. W dialogach często pojawiają się docinki i sarkastyczne wypowiedzi bohaterek, które w zamierzeniu miały być śmieszne i może takie są, ale ja mam inne poczucie humoru i nie potrafię obiektywnie ocenić. Naprawdę nie pamiętam, załóżmy, że się pod nosem uśmiechałam, o!

Z siostrami Pancernymi i ich zwierzakiem spędziłam czas miło i wesoło, choć większych wrażeń nie wyniosłam, a i pewnie wkrótce o tej opowiastce zapomnę. Wydaje mi się, że jest ona idealna dla młodszych dzieci, które pokochają Paprocha, bajki Gieni i perypetie sióstr, bo dla starszego czytelnika książeczka raczej nie będzie więcej niż przyjemna. Gdybym miała 12 lat mogłabym się w niej zaczytywać, teraz już oczekuję większych wrażeń czytelniczych. Ale czas z siostrami mija niepostrzeżenie, cóż się dziwić, to tylko 150 stron. Młodzieżowy język pasuje do nastolatków, choć wolałabym coś bardziej wyrafinowanego. Lekturę polecam zainteresowanym, doła przy niej złapać się nie da, jedynie uśmiech na twarzy.

 Moja ocena: 7/10

Za książkę dziękuję Wydawnictwu Egmont.


poniedziałek, 26 listopada 2012

Magiczna gondola - Eva Voller


                Anna wraz z rodzicami spędza wakacje za granicą. Jak to nudno brzmi, aż odechciewa mi się czytać własnej, jeszcze nienapisanej recenzji. Dodam więc, że przebywają w Wenecji, mieście tysiąca kanałów (przypuszczam, że takiego określenia się nie używa, ale nic to). Już troszkę lepiej, prawda? Czujecie ten klimat? Zalane słońcem uliczki, po których spacerują turyści, zajadając trójkątne, włoskie kanapki. Morze czarnych gondoli, płynących kanałami w dniu regata storica, kiedy to odbywają się regaty i poprzedzające je historyczna parada łodzi. I wyróżniająca się czerwona gondola, która niczym statek widmo podpływa do Anny, stojącej przy brzegu z rodzicami i ich znajomymi. Gondola, która w ogóle nie powinna istnieć, ze starym mężczyzną na pokładzie, kiwającym ręką w ich stronę, jakby zachęcał do wejścia na pokład. Taka ważna chwila, taki piękny dzień, a Anna wpada do wody. Czy przystojny Zwycięzca o chmurnym spojrzeniu wyłowi pływaczkę z toni, czy zostawi ją na pastwę fal? Ten i wiele innych ciekawych faktów poznacie dzięki „Magicznej gondoli”! Zapraszam na pokład, trzymajcie się mocno, by nie zakosztować kąpieli z glonami, bo woda w weneckich kanałach wcale nie jest taka czysta, o czym przekonała się na własnej skórze nasza bohaterka.

                Subtelna nutka sarkazmu przebijająca z poprzedniego akapitu jest próbą przybliżenia klimatu „Magicznej gondoli”. Ta książka oprócz ciekawej fabuły charakteryzuje się też genialnym poczuciem humoru! Świetnie się przy niej bawiłam, nie jeden raz wybuchnęłam głośnym śmiechem, a zabawne, czasem sarkastyczne uwagi Anny (która jest narratorem) i innych bohaterów były miłym dodatkiem do rozwijającej się akcji. Poza tym autorka wprowadziła pomysłowy zabieg o właściwościach rozśmieszających, którego szczegółów nie zdradzę, bo najlepszy jest element zaskoczenia. Przy sporej dawce poczucia humoru książka nie jest głupia i przekombinowana; nie znajdziemy tu tekstów, które w zamierzeniu miały być śmieszne, a okazały się infantylne i żenujące, z czym bardzo często się spotykam w młodzieżówkach.

                „Magiczna gondola” to powieść dla młodzieży wydana przez wydawnictwo Egmont w serii „Poza czasem”. Do owej serii należy też Trylogia Czasu, która podobnie jak Magiczna Gondola została napisana przez niemiecką autorkę. Monopol Niemców na podróże w czasie? Czemu mnie, skoro pisanie w takiej tematyce doskonale im wychodzi. Mówiąc o tych książkach nie da się uniknąć ich porównywania. Nie jestem wielką fanką Trylogii Czasu, mam jednak sentyment do trylogii i zdaję sobie sprawę, że są to dobre książki. Jak na ich tle wypada „Magiczna gondola”? Uważam, że śmiało może ona konkurować  z Trylogią czasu i powinna przypaść do gustu jej fanom. Główny motyw jest ten sam, choć w gruncie rzeczy książki niewiele mają wspólnego, bo pomysły pisarek były zupełnie różne.

                Autorka „Magicznej gondoli”, Eva Voller, skupiła się nie tyle na samym procesie przeniesienia bohatera w czasie, co raczej na życiu w innej epoce. Nie mam pojęcia w jakim stopniu wykreowany przez nią świat jest w zgodzie z prawdą historyczną, ale świat ten urzekł mnie i pomimo wielu niedogodności nachodziła mnie myśl, że chciałabym się w nim znaleźć. Mowa o Wenecji istniejącej wieki temu, której klimat został wspaniale oddany; niemal słyszałam pokrzykiwania ludzi, harmider panujący na targu, chlupot wody. Wielu skarg i zażaleń co do książki nie mam, żałuję tylko, że autorka nie powiedziała więcej o tym, jak odbywają się podróże w czasie, mogła bardziej wyczerpująco potraktować ten temat. Ale ponoć mają być kolejne części, także liczę na więcej! Chyba nie muszę mówić, że książka jest świetna i jak najbardziej ją polecam?

                Jak w każdej szanującej się młodzieżówce, w „Magicznej gondoli” pojawia się wątek miłosny, jednak w przeciwieństwie do przeciętnej młodzieżówki jest taki, jak być powinien. Bez tysiąca słodkich słówek, ciągłych wyznań miłości i głupich zachowań bohaterów, nie mających żadnego uzasadnienia. Prawidłowo, nie natrętnie, bez wysuwania uczuć na pierwszy plan. Najważniejsza jest fabuła, na którą autorka miała pomysł. Na brak akcji nie możemy narzekać, choć są też fragmenty, w których autorka opisywała dłuższe okresy czasu, gdy to niewiele się działo. Znajdziemy sporo walk i rozmaitych starć, co niekoniecznie mi się podobało, bo takie sceny zwykle do mnie nie przemawiają. Bohaterowie na poziomie, są charakterni i jedyni w swoim rodzaju. Nawet główna bohaterka nie denerwuje, a już postaci męskie to bajka, szczególnie tajemniczy Sebastiano…

                „Magiczna gondola” to świetna powieść z ciekawie potraktowanym tematem podróży w czasie. Najważniejsza tu jest fabuła, a wątek romantyczny nie wysuwa się na pierwszy plan, lecz trwa gdzieś w tle. Autorka książki miała sporo oryginalnych i zabawnych pomysłów, skutecznie udaje jej się przyciągnąć i rozweselić czytelnika. Brak podziału na rozdziały zupełnie nie przeszkadza, tym szybciej się czyta, a i bez tego pochłaniałoby się książkę błyskawicznie. Pełnokrwiści bohaterowie spełniają swe zadanie, a mankamenty to drobnostki, które znikają w morzu pozytywów. Książka bardzo mi się podobała i z chęcią sięgnę po kontynuację, gdy takowa się pojawi.

                Moja ocena: 9/10

Za książkę dziękuję Wydawnictwu Egmont



sobota, 24 listopada 2012

Konkurs urodzinowy!


Z okazji zbliżających się pierwszych urodzin Magic of words, postanowiłam zorganizować dla Was konkurs. Zadania nie są trudne, będziecie mieli kilka opcji do wyboru. Wyniki ogłoszę w dniu urodzin, czyli 11 grudnia. Czytajcie zasady i powodzenia!

Czas trwania: 24.11 - 08.12
Ogłoszenie wyników: 11.12
Jury: Elen + Sophie

Nagrody: 
- Gorączka 1 ( raz czytana, stan idealny)
- Wśród ukrytych, wśród oszustów (nowa, nieczytana)





Zadania konkursowe:

1. Napisz, która recenzja na moim blogu najbardziej Ci się spodobała/ zapadła w pamięć i uzasadnij dlaczego.

2. Jaką książkę powinnam Twoim zdaniem przeczytać/ zrecenzować?  Uzasadnij dlaczego.

3. Dlaczego jesteś zainteresowany/a książkami przeznaczonymi na nagrody? Co tak Cię w nich intryguje?


Zasady:

- Aby wziąć udział w konkursie musicie odpowiedzieć na przynajmniej jedno pytanie konkursowe, ale możecie też odpowiedzieć na wszystkie!

- Spośród wszystkich odpowiedzi wybierzemy dwie, które najbardziej nam się spodobają. Nie bierzemy pod uwagę kategorii pytania, czyli możemy wybrać odpowiedzi na to samo pytanie. Dlatego na im więcej pytań odpowiecie, tym większe macie szanse.

- Moim doradcą w kwestii wyboru zwycięzców jest Sophie.

- Liczy się jakość i pomysł, a nie ilość! Dlatego proszę, żeby Wasze odpowiedzi nie były dłuższe niż 7-8 zdań.

- Nagrodzone zostaną 2 osoby. Ta, która zajmie pierwsze miejsce ma pierwszeństwo w wyborze książki. Druga osoba otrzyma książkę, która zostanie.

- Odpowiedzi na pytania wysyłajcie na maila konkursuelen@interia.pl w temacie wpiszcie: "zadanie 1"/ "zadanie 2"/ "zadanie 3". Jeśli odpowiadacie na wiecej niż jedno pytanie, napiszcie odpowiedzi w JEDNYM mailu! W temacie numery zadań, na które odpowiadacie. I podpiszcie się swoim nickiem.

- Żeby było mi łatwiej, zgłaszajcie się w komentarzach pod tym postem. Podajcie też swój adres e-mail i napiszcie, czy dodaliście podlinkowany baner.

- W konkursie może wziąć udział każda osoba mieszkająca na terenie Polski, lub z adresem do wysyłki nagrody na terenie Polski. Nie wysyłam nagrody za granicę.


Warunki udziału w konkursie:


- Odpowiedź na przynajmniej jedno pytanie konkursowe wysłana na maila konkursuelen@interia.pl

- Dodanie podlinkowanego banera konkursowego w widocznym miejscu na blogu.

- Zgłoszenie w komentarzu pod tym postem (adres e-mail).

- UWAGA! Byłoby mi bardzo miło, gdybyście polubili fanpage Magic of words i dodali bloga do obserwowanych, ale NIE JEST to obowiązkowe!


POWODZENIA!


piątek, 23 listopada 2012

Gorączka 1 - Dee Shulman: RECENZJA PRZEDPREMIEROWA



                 Moją znajomość z „Gorączką” można podzielić na kilka etapów: niewiedzy, nadziei, euforii i… Osoby, które jeszcze nie zjechały na dół ku cyferkom oceny potrzymam trochę w niepewności, bo nieładnie tak na początku zdradzać wszystkie tajemnice. Książka ma tak piękne wydanie, że przyciąga uwagę odbiorcy. Walory estetyczne to rodzaj sideł, pułapka dla ludzi, którzy zwykli oceniać książkę po okładce (dlaczego Egmont zawsze ma takie piękne okładki?), a ja również się do tego grona zaliczam. Zostałam więc omamiona, nie tylko urodą książki, ale również perspektywą niezwykłej historii, oczywiście z pogranicza podróży w czasie. Jednak zamiast bohaterów, przemierzających kolejne wymiary, autorka serwuje nam coś ciekawszego: Sethos jest żyjącym w I wieku, odnoszącym spektakularne sukcesy gladiatorem, który skupia się wyłącznie na przetrwaniu. Jego postawa zaczyna się zadziwiająco szybko zmieniać, gdy spogląda w piękne oczy młodej kobiety, siedzącej na trybunach. Tymczasem Ewa żyje w świecie współczesnym, a gdy pojawia się dla niej szansa wyjazdu do szkoły z Internatem, postanawia ją wykorzystać. W jaki sposób Dee Shulman udało się połączyć dwa zupełnie różne światy? Odradzam czytanie opisu z okładki, ponieważ zdradza on większość fabuły!

                „Gorączka” wciągnęła mnie już od pierwszych stron i będąc gdzieś na początku przygody z tą książką wyrobiłam sobie o niej dobrą opinię, dużo za wcześnie i na wyrost, ale o tym później. Wtedy spodobała mi się przede wszystkim główna bohaterka, wykreowana na podobieństwo Lisbeth Salander znanej z trylogii Millennium. Ewa jest ponadprzeciętnie inteligentna, ma genialne zdolności w zakresie hackerstwa, a w dodatku nie radzi sobie w kontaktach z rówieśnikami i rodzicami. Autorka książki trochę przesadziła, obdarzając ją na dodatek aurą, która zniewoli każdego osobnika płci męskiej, bowiem dziewczyna od adoratorów opędzić się nie może, pomimo swej odpychającej postawy. Ale może jakaś zagadka w tym tkwi, tylko ja o tym nie wiem ;) Przyznaję, że na początku Ewę polubiłam, a gdy wyjechała ona do szkoły z Internatem, to już byłam na etapie euforii i pochłaniałam książkę jak leci. Bo wymieniona przeze mnie szkoła jest dla uczniów genialnych, a jej wyposażenie i możliwości zaiste robią wrażenie! Z przyjemnością czytałam o tych wszystkich cudeńkach, myśląc „Też tak chcę!”.

                Wydarzenia rozgrywające się w przeszłości początkowo też były w miarę ciekawe, choć nieustannie kojarzyły mi się z „Quo Vadis” Sienkiewicza (chyba naprawdę przesadzam). Jednak faktem jest, że po ponad stu stronach, kiedy już zdążyłam stwierdzić, że książka jest rewelacyjna i ma szansę trafić do moich ulubionych, fabuła traci cały swój urok. Wraz z upływem czasu coraz więcej wydarzeń dotyczy przeszłości, a wszystkie mogą uśpić mniej wytrzymałego odbiorcę. Jakby tego było mało, nawet w teraźniejszości mają miejsce schematyczne i powtarzalne sceny, po prostu wiecznie to samo, na okrągło i do znudzenia. Nie mam pojęcia jaki był cel takiego zepsucia dobrego pomysłu. Zero tajemniczości, zero akcji, zero nowości. A główna bohaterka z inteligentnej, charakternej dziewczyny zmienia się w dziewczynę irytującą. Szczerze mówiąc pod koniec już nie mogłam z nią wytrzymać i głośno wzdychałam przy kolejnych głupich i wręcz komicznych scenach. A zakończenie jest już kompletnie bez sensu, nic nowego, a autorka zrobiła z niego jakiś spektakl z odkryciem asa w rękawie. Jeśli kolejny tom ma być podobny to ja dziękuję.

                Moja ocena: 4/10


Za książkę dziękuję Wydawnictwu Egmont :)

wtorek, 20 listopada 2012

Nevermore. Cienie - Kelly Creagh


„Nevermore. Cienie” to kontynuacja mrocznego romansu paranormalnego autorstwa Kelly Creagh, w którym świat snów miesza się z rzeczywistością. Na skutek wydarzeń, które miały miejsce jakiś czas temu Isobel zostaje bez ukochanego, odcięta od krainy marzeń na zawsze. Ale czy aby na pewno? Czirliderka nie zamierza odpuszczać i podejmuje walkę o odzyskanie Varena. Sprawę ułatwia fakt, że mroczne siły nie chcą zostawić jej w spokoju, a dawni wrogowie znów się odzywają. Zachowanie Isobel budzi niepokój jej rodziców i otoczenia, dziewczyna zdaje się być zobojętniała na wszystko. Jej życie nabiera sensu, gdy ustala plan działania, a do gry włącza się jej serdeczna przyjaciółka.

Poprzednia część przygód Varena i Isobel bardzo mi się podobała, zauroczył mnie mroczny świat snów i jego magia. Ciekawa byłam, jak autorka poprowadzi dalej akcję i tak jak się spodziewałam, główny bohater prawie w ogóle się w książce nie pojawiał. Przypomniało mi to sytuację z „Księżyca w nowiu” Stephenie Meyer. Gdy zabrakło tam Edwarda, powieść stała się nudna i odebrałam ją dużo gorzej od pozostałych części. W przypadku Nevermore było podobnie, bo mimo że nie lubię takiego typu chłopaka, to Varen mnie oczarował i zaciekawił. Gdy zabrakło jego aury, spokojnych, refleksyjnych wypowiedzi i tajemnic z przeszłości, całość utraciła blask. Miałam do towarzystwa tylko Isobel i choć zdążyłam kiedyś obdarzyć ją sympatią, to przy ciągłym obcowaniu z jej depresyjnym nastrojem, kłamstwami i głupimi pomysłami, miałem jej serdecznie dość.

Styl autorki nie zmienił się od poprzedniego tomu, wciąż pisze przystępnym, młodzieżowym językiem, jednocześnie nie spłycając go do poziomu sieczki rodem z ulicy. Słowa spod jej pióra czyta się przyjemnie i bez większego wysilania umysłu. Wysiłek pojawia się, gdy zaczynamy się nudzić, a chcemy książkę skończyć. Tak, fabuła jest nudna i chyba nie do końca przemyślana. Dalsze pociągnięcie akcji nie przyniosło Nevermore korzyści. Gdyby tylko Kelly Creagh miała lepszy pomysł na tę część! Ale niestety, nie wprowadza on absolutnie nic nowego do tego, co już wiemy. Ciągle tylko sny, nachodzenie przez zjawy, rozterki sercowe i kłótnie z rodzicami, płycizna i banał. I jeszcze to zakończenie, które nie ma moim zdaniem sensu i właściwie przywraca nas do punktu wyjścia. Jak na mój gust ta część mogłaby w ogóle nie powstać, po prostu jest niepotrzebna. Chociaż pewnie fanom spodoba się możliwość powrotu do świata książki, ale ja samym spotkaniem z bohaterami się nie zadowolę, aż tak tej książki nie kocham, żeby się zadowolić byle czym.

Tak więc jedynego bohatera, który ożywia tę historię zabrakło, ale jako namiastka ciekawej postaci wystarczyć musi Gwen, najlepsza przyjaciółka głównej bohaterki. Jej rola w książce jest dosyć znaczna, dziewczyna weryfikuje poglądy Isobel, miesza się we wszystkie sprawy i rozśmiesza czytelnika. Poza tym reszta bohaterów nie ma w sobie nic niezwykłego, nie są wybitni, ale też nie straszą złą kreacją. Tak więc, niestety, jestem srogo rozczarowana brakiem pomysłu na fabułę tej części. Chcę jednak przeczytać kolejny tom, ponieważ poziom nie spadł, bohaterowie się nie zmienili, tylko tego jednego znaczącego zabrakło. A mam nadzieję, że ciekawie będzie, jakoś rozsądnie wypada to zakończyć!

 Moja ocena: 5/10

Za egzemplarz recenzencki dziękuję:



sobota, 10 listopada 2012

Zdobycze :)

            Jakiś czas temu postanowiłam się poprawić, więcej czytać, pisać. Chęci miałam, wena była, ale mnie zawsze coś musi stanąć na przeszkodzie. We wtorek zepsuł się komputer, który odzyskałam wczoraj, tyle że wczoraj już zabrakło mi zdrowia. Bez przerwy od ponad doby mierzę się z bólem brzucha, nie mogę zjeść nic oprócz kawałka ugotowanego jabłka, nawet herbatę czy kompot ledwo. Byłam u lekarza, a wizyta ta do specyficznych należy, nie wiem czy błędnie mnie nie zdiagnozowano, ponoć zatrucie (Czemu czuję szczególny ból po prawej stronie pępka? Albo mi się wydaje...). Nawet jak leżę wszystko mnie boli. A tak bym chciała coś dla Was napisać! Smutno mi, że moje siły życiowe zanikają po 15 minutach spędzonych przed komputerem. A dokładnie w tej chwili wpada mi do głowy myśl, że przecież stosik mogę dodać! W takim razie lecę zrobić zdjęcia ;)



             Może nie być widać, także pierwsza książka to "Niemy świadek" Christie, którego dostałam od koleżanki na urodziny :) Kolejna książka jest pożyczona od przyjaciółki,  dwie następne to egzemplarze recenzenckie od Jaguara, a "Proroctwo sióstr" dostałam na urodziny od mojej kochanej Sophie :* Ostatnie 5 pozycji to zdobycze z Targów Książki ;) Na dłuższe opisywanie nie mam sił, trzymajcie się!


poniedziałek, 5 listopada 2012

Cukiernia pod Amorem. Hryciowie - Małgorzata Gutowska- Adamczyk


Cukiernia pod Amorem to miejsce, gdzie przeszłość i teraźniejszość łączą się ze sobą, tworząc historię. Wraz z ostatnimi dniami lata odchodzą w zapomnienie jagodzianki. Na stolikach pojawiają się rożki, będące specjalnością zakładu, a za oknami widać pierwszych przechodniów otulonych szalami dla ochrony przed wiatrem. Wraz z nadciągającą jesienią znikają z lady lekkie smakołyki, zastąpione czymś bardziej pożywnym, a równie smacznym i kuszącym. Na upływ czasu nie pozostają obojętni także właściciele cukierni i ich rodziny. Iga wyjeżdża na studia do Warszawy, obiecując sobie co jakiś czas odwiedzać rodzinne miasto, by pomagać ojcu i babci w prowadzeniu firmy. Celina Hryć wraca do siebie po chorobie i zaczyna snuć plany na przyszłość. Waldemar wciąż nieprzytomnie zakochany w Helenie, pragnie założyć z nią rodzinę. Ale do Gutowa wkrada się też przeszłość i wspomnienia dawnej miłości, bowiem do miasteczka przybywa Adam Toroszyn wraz ze swoim synem i wnukiem. A choć sprawa odnalezionego w podziemiach pierścienia schodzi na dalszy plan, wciąż są osoby, które pragną rozwikłać zagadkę.

Trudno mi uwierzyć, że trzecia część wspaniałej „Cukierni pod Amorem” już za mną. Pokochałam tę trylogię, zżyłam się z bohaterami, a każdy tom niósł ze sobą coś nowego. „Zajezierscy” kojarzą mi się z magią i zabobonami. „Cieplakowie” to przeniesienie się do miasta śladem drobnych złodziejaszków, ale też obserwowanie rozwijającej się kariery Giny Weylen. Z kolei „Hryciowie” ukazują czasy najbardziej nam współczesne, czyli II wojnę światową i rzeczywistość PRL-u. Który tom spodobał mi się najbardziej? Chyba „Zajezierscy”, zauroczyło mnie powolne życie na wsi, dalekie od tego zgiełku i wiecznego biegu za czymś. Kolejne części sagi były równie udane, po prostu czasy jakich dotyczą mniej do mnie przemówiły. Jeśli chodzi o „Hryciów”, jestem szczęśliwa, że w końcu dane mi było ich przeczytać. Małgorzata Gutowska przedstawiła wojnę z perspektywy znanych nam bohaterów, dzięki czemu codzienne życie zwykłych ludzi w tym okresie zapada w pamięć bardziej niż fakty historyczne.

Pięknie ubierając historię w słowa, autorka opisuje losy Giny Weylen, Adama Toroszyna, rodziny Cieślaków oraz hrabiego Zajezierskiego. Zawsze będzie mnie zachwycał sposób pisania Małgorzaty Gutowskiej, choćby ze względu na niego odwiedzę Cukiernię pod Amorem jeszcze niejeden raz. Ale na wyróżnienie zasługuje też fabuła, która wciąga i sprawia, że do książki chcemy wracać, nawet jeśli czas i obowiązki na to nie pozwalają. Hryciów przeczytałam w ciągu kilku dni, nie odkładając ich na półkę na zbyt długo. A jakie było moje zaskoczenie, gdy przeczytałam ostatnią stronę! Przewróciłam kartkę dalej, mając nadzieję na dalszy ciąg, ale niestety, przygoda dobiegła końca. A zakończenie nie na wszystkie pytania odpowiada, pozostawiając mnie z uczuciem niedosytu. Powiem tak: na początku fascynowała mnie zagadka pierścienia, czekałam na jej rozwiązanie, cieszyła mnie każda nowa wskazówka. Ale doszłam do wniosku, że cała ta tajemnica jest tylko pretekstem. Pretekstem do opowiedzenia nam historii życia tych wszystkich ludzi, którzy kiedykolwiek mogli mieć pierścień w rękach. Jest on łączącym ich elementem i nie liczy się, czy poznamy wszystkie odpowiedzi, czy dowiemy się, jak było naprawdę. Ważne, że odbyliśmy niezapomnianą podróż, poznając historię kilku pokoleń ludzi. Cukiernia pod Amorem zaprasza, czy znajdziecie czas, by do niej wstąpić?

 Moja ocena: 10/10

sobota, 3 listopada 2012

Najciekawsze premiery listopada


              W listopadzie pojawia się wyjątkowo wiele książek, na które czekam od długiego czasu. Niektórych wyglądam nawet od roku, ale każdą z nich bardzo chcę przeczytać i na pewno to uczynię.


Jace jest teraz sługą zła, związanym na wieczność z Sebastianem. Tylko mała grupka Nocnych Łowców wierzy, że można go uratować. Żeby to zrobić, muszą zbuntować się przeciwko Clave. I muszą działać bez Clary. Bo Clary rozgrywa niebezpieczną grę zupełnie sama. Ceną przegranej jest nie tylko jej własne życie, ale również dusza Jace’a. Clary jest gotowa zrobić dla niego wszystko, ale czy nadal może mu ufać? I czy on jest naprawdę stracony? Jaka cena jest zbyt wysoka, nawet za miłość?

Wydawnictwo MAG
Autor: Cassandra Clare
Seria: Dary Anioła
Liczba stron: 556
Data premiery:  28 listopada 2012











Spalona przez Pożogę i wysuszona z powodu nowego surowego klimatu, Ziemia stała się krainą zniszczenia, penetrowaną przez Poparzeńców, ludzi zarażonych Pożogą. Dlatego Streferzy wciąż nie mogą przestać uciekać. Zamiast upragnionej wolności, muszą stawić czoła jeszcze jednej próbie. Muszą przejść przez najbardziej spaloną część świata i dotrzeć do celu w ciągu dwóch tygodni.



Wydawnictwo Papierowy Księżyc
Autor: James Dashner
Seria: Trylogia Więzień Labiryntu
Data premiery: 14 listopada 2012














W Wiśniowym Dworku, gdzieś pod litewską granicą mieszka Danusia. Jest nauczycielką w wiejskiej szkole i nie wyobraża sobie życia w wielkim mieście, pełnym spieszących się ludzi.

Na warszawskim Mokotowie, niedaleko parku Morskie Oko, mieszka Danka. Jest przebojową biznesmenką w międzynarodowej korporacji i nie wyobraża sobie życia na wsi, gdzie życie toczy się powoli, a jego rytm wyznacza przyroda. Te dwie kobiety pozornie dzieli wszystko, ale łączy jedna tajemnica.

I jeszcze ktoś. Mężczyzna, który przybył z przeszłości, by odebrać to, co do niego należy...

Wydawnictwo Literackie
Autor: Katarzyna Michalak
Seria: Seria Owocowa
Data premiery: 28 listopada 2012






Barry nie żyje. Ta niespodziewana śmierć pogrąża Pagford w chaosie. Na jaw wychodzą tajemnice mieszkańców. Urocze miasteczko z brukowanym rynkiem i wiekowym opactwem już nigdy nie będzie takie jak dotąd.

Wybucha wojna bogatych z biednymi, nastolatków z rodzicami, wojna żon z mężami i nauczycieli z uczniami. Kto przejmie władzę po Barrym? Jak daleko się posunie w tym zaciekłym konflikcie?

Pełna czarnego humoru, błyskotliwa i prowokująca wielka powieść o małym miasteczku.

Wydawnictwo Znak
Autor: J.K. Rowling
Data premiery: 12 listopada 2012






Czy również czekacie na te premiery? A może wyglądacie innych?

czwartek, 1 listopada 2012

McDusia - Małgorzata Musierowicz


 
Jeżycjadę zaczęłam czytać w 6 klasie podstawówki. Na rynku znajdowało się wtedy już chyba 16 tomów, które pochłaniałam w tempie zawrotnym. Ciepła atmosfera, panująca w domu Borejków, zachęcała do przebywania tam jak najdłużej. Obserwowałam jak bohaterowie zmieniają się, odchodzą, pojawiają się nowi. Wciąż z niezmiennym entuzjazmem i radością otwierałam kolejne tomy. Aż w końcu nadszedł czas, gdy trzeba było czekać, chociażby na „Sprężynę”, która teraz spogląda na mnie z półki. Przeczytałam szybko i pozostała tylko odległa perspektywa nowej książki. Na „McDusię” przyszło mi czekać prawie 4 lata, a przez ten czas nie raz wracałam do Jeżycjady i wspomnień z nią związanych. Jednak w końcu nadeszła chwila, gdy mogę zakrzyknąć „Już jest!”.


Z przyjemnością wkroczyłam do ośnieżonego Poznania, a potem do ciepłego domu Borejków, w którym szykowano się akurat do zbliżającego się wielkimi krokami ślubu Laury. Tak, Tygrys zmienił się w grzecznego kotka i znalazł miłość swojego życia. Jednak każdy kto zna Borejków  wie, że nad ślubami w tej rodzinie ciąży fatum, dające o sobie znać w najmniej pożądanych chwilach. Tym razem ma być perfekcyjnie i bez żadnej wpadki... Wy też w to nie wierzycie, prawda? A co jeszcze się zmieniło? Do Poznania przybyła córka Kreski, McDusia, która od początku będzie zabiegała o względy Józinka, a tą z kolei zauroczony będzie Ignacy Grzegorz. Przyjazd Trolli, zapomniany prezent i człowiek, który nie umiał kochać, to przedsmak wspaniałej przygody. Nie zabraknie wybuchów śmiechu, wzruszeń i refleksji, tak charakterystycznych dla Jeżycjady. Aż łza się w oku zakręci i nie tylko z sentymentu do bezkonkurencyjnej serii. 


Trochę szkoda, że podróż dobiegła końca tak szybko, że trzeba zacząć żyć własnym życiem, a nie perypetiami Borejków. Oby „Wnuczka do orzechów”, pojawiła się wcześniej, niż za 4 lata. A co jeszcze na temat „McDusi” mogę powiedzieć? Podobała mi się bardziej niż poprzednia część i uważam, że warto było tyle czekać. Musierowicz skupiła się na moich ulubionych bohaterach: Józinku, Laurze, Gabrieli. Za Ignacym Grzegorzem nie przepadam, a zdarzeń z jego udziałem było sporo, ale nie można mieć wszystkiego. Tytułowa bohaterka także mnie do siebie zniechęciła na początku, co trochę zmieniło się z czasem. Podczas lektury uśmiech pojawiał się na mojej twarzy za każdym razem, gdy na scenę wkraczał Bernard, ten sympatyczny brodacz nie ma sobie równych. Oczywiście było kilka scen odrobinę smutnych i skłaniających do zastanowienia się, są one nieodłącznym elementem Jeżycjady i silnie na mnie działają. Chyba każdy wielbiciel serii wie, że „McDusia” to lektura obowiązkowa, która znowu wciąga do cudownego świata, gdzie ludzie wysyłają sygnały dobra, sztuka czytania nie zanika, a miłość do końca życia istnieje. Polecam z całego serca, a Ci, którzy jeszcze nie mieli żadnego tomu w rękach, niech czym prędzej zabierają się za „Szóstą klepkę”.


"Bije zegar godziny, my wtedy mawiamy: - Jak ten czas szybko mija! A to my mijamy."


wtorek, 30 października 2012

Relacja z krakowskich targów książki



                   Zaczynając od początku, co by chaosu i powszechnego niezrozumienia nie było: na teren targów dotarłam około godziny 11.00. Spodziewałam się gigantycznej kolejki, bo jak widziałam, w którymś z ubiegłych lat ciągnęła się ona na dobre kilkaset metrów. Pozytywnie rozczarowana kolejki nie zauważyłam i weszłam do budynku, gdzie po zaledwie 10 minutach przedarto mi bilecik. I wtedy się zaczęło. Wyciągnęłam z torebki potrzebne karteluszki, plany hali, miejsca i godziny spotkań z wydawcami. Co prawda dostałam przy wejściu plan w rozmiarze A3, ale mój był lepszy, oczywiście :) 
                 
                    Pochodziłam to tu, to tam, celem rozeznania się w terenie, a już po chwili miałam ręce pełne ulotek. Moją uwagę przyciągnęło stoisko Naszej Księgarni, z porozkładaną na ladzie „Podróżą do miasta świateł”. Książki nie kupiłam, ale nabyłam za to „Cukiernię pod Amorem” tom trzeci w cenie okazyjnej, choć nie obyło się bez komplikacji, obsługa mogłaby być milsza. Z ukochanym tomiszczem przyciśniętym do piersi udałam się znaleźć Małgorzatę Gutowską- Adamczyk, która z uroczym uśmiechem mi je podpisała :) Przechodząc obok stoiska Egmontu przeżyłam spore zaskoczenie, bowiem na półce stała najnowsza powieść Ewy Nowak- „Drzazga”. Nawet nie wiedziałam, że już wyszła. Za chwilę kolejna miła niespodzianka- za godzinę zjawi się autorka i będzie podpisywać książki. O odpowiedniej porze przybyłam na miejsce, postałam w kolejce fanek około 45 minut, uzyskałam podpis, przypinkę i odprowadzana słowami „Obkupiona po pachy!” ruszyłam dalej. Dość powiedzieć, że w ciągu godziny kupiłam 3 książki, a powstrzymywałam się :> Czas minął mi miło, tyle że miałam jeszcze 1,5h do przybycia Kasi Michalak. Było strasznie gorąco, ręce mi odpadały od dźwigania siat i kurtki, której do szatni nie oddałam, a poza teren hali wyjść nie mogłam. Przyuważyłam jednak boczne drzwi z napisem „Palarnia”, wyszłam na deszcz, przycupnęłam gdzieś i zaczęłam czytać Christie. Warunki trochę niedogodne, nienawidzę dymu papierosowego, ale że na powietrzu, to dało się wytrzymać. Przynajmniej w końcu nie było mi gorąco! :D Spotkanie z jedną z moich ulubionych autorek było bardzo miłe, ku mojemu zaskoczeniu Kasia Michalak nawet mnie znała! Nie spodziewałam się :>



                   Następnie udałam się na spotkanie blogerów w Botanice. Było nas naprawdę dużo, ponad 20 osób, aż miejsca brakowało :) Niesamowicie przyjemnie było mi poznać osoby znane dotychczas tylko wirtualnie, niektóre z nich znały również mnie :> Poza tym poznałam fajną dziewczynę, która chodzi ze mną do szkoły jak się okazało, mały jest ten świat :) Dziękuję organizatorkom spotkania: Kaś i Claudette, które świetnie wywiązały się z zadania. Targi w Krakowie spędziłam świetnie, ale po powrocie do domu byłam tak zmarznięta i wykończona, że zrezygnowałam z ponownego wybrania się w niedzielę, dość wrażeń jak na jeden weekend. Powtórka za rok!

niedziela, 28 października 2012

Niemy świadek - Agata Christie


Za każdym razem, gdy sięgam po książki królowej kryminału, przemieniam się w detektywa na tropie. Podrzędnego detektywa, bo rozwiązanie zagadki zawsze pozostaje poza moim zasięgiem. Chowam się więc w cieniu, ustępując pola Herkulesowi Poirotowi, którego szare komórki pracują niestrudzenie. Postaci tej nie darzę szczególną sympatią, w końcu to konkurencja, która w dodatku skromnością nie grzeszy. Zauważyliście, że ten specyficzny Belg nigdy nie chce podzielić się  z czytelnikiem tym, co zdołał wymyślić? Wszelkie przemyślenia zachowuje na wielki finał, a nam muszą wystarczyć spekulacje. Jednak w tym miejscu niektórzy bardziej ambitni czytelnicy rozpoczynają własne śledztwo. Czy komuś z Was kiedykolwiek udało się odgadnąć rozwiązanie? Przyznajcie, zawsze mówimy sobie: „Następnym razem się uda” i biegniemy po kolejne dzieła Agaty Christie. Jednak tym razem, o zgrozo, byłam tak blisko, że bliżej być nie można. Kojarzyłam fakty, zwracałam uwagę na szczegóły, darzyłam odpowiednich bohaterów podejrzliwością, a niektóre rzeczy wymyśliłam wcześniej niż sam Herkules Poirot. Jak mogło do tego dojść? Istnieją 3 hipotezy: ten kryminał jest gorszy od innych, moje zdolności dedukcyjne są coraz lepsze, Agata Christie postanowiła dać czytelnikom szansę. Waham się pomiędzy odpowiedziami numer 2 i 3, bo że „Niemy świadek” jest gorszy od innych kryminałów tej pisarki, w życiu się nie zgodzę. Jestem taka zadowolona ze swych umiejętności, a właściwie Ameryki nie odkryłam. Prawdą jest jednak, że podążałam w dobrym kierunku, a zakończenie nie zdołało mnie zaskoczyć.


Z jaką tajemnicą zmierzy się Herkules Poirot i jego wierny towarzysz Hastings tym razem? Pierwszym zwiastunem nowej sprawy jest list, który każdemu wydałby się trochę dziwny i bez sensu, każdemu, tylko nie Belgowi z wąsikiem. Ów Belg potrafi znaleźć igłę w stogu siana, a czym będzie igła w przypadku listu? Dość powiedzieć, że odkrycie doprowadzi przyjaciół do małej wsi Market Basing się zwącej. Czy zabawy z psem na schodach i nieudany zamach mają w ogóle jakieś znaczenie, gdy kobieta umarła na żółtaczkę i już nie pomoże detektywowi? Może Hastingsowi wydaje się, że nie ma żadnej sprawy, ale Poirot ma nosa do wykrywania przekrętów i afer, tak też prawdopodobnie będzie tym razem. Nic nie jest takie jak się wydaje- powiem, używając chyba najpopularniejszego zdania w kryminalnych recenzjach.


Mam wrażenie, że każdy wielbiciel kryminałów, który miał kiedykolwiek do czynienia z Christie, doświadczył uroku jej książek. Ciekawa jestem, czy znalazłaby się osoba lubiąca ten gatunek, której nie spodobało się chociażby rewelacyjne „Morderstwo w Orient Expressie”. Jeśli już pozna się twórczość królowej kryminału, to pragnie się do niej wracać. Minęło sporo czasu odkąd miałam w rękach jej poprzednią powieść, jednak zawsze wracam, tym razem byłam na miłym spotkaniu z „Niemym świadkiem”. Dzieje się tutaj chyba mniej niż w niektórych pozycjach autorstwa Christie, a zagadka jest łatwiejsza do rozwikłania, jednak spędziłam czas przyjemnie i owocnie. A przede wszystkim, polepszyło się moje mniemanie o własnych dedukcyjnych zdolnościach! Zważcie, że w czytaniu nie przeszkodziła mi nawet atmosfera odbywających się kilka metrów ode mnie Targów Książki oraz niewygodne siedzisko, „Niemy świadek” skutecznie przyspieszył oczekiwanie na ulubionych autorów. A czy Wam uda się wpaść na właściwy trop? Przekonajcie się sami! Warto nie tylko dla samej zagadki, ale tez zapadającego w pamięć stylu pisarki, który wyróżnia się na tle współczesnych kryminałów, napisanych ciekawie, lecz niekiedy byle jak.

 Moja ocena: 8/10


piątek, 26 października 2012

Wymarzone, upragnione, krakowskie

                 
                 Plan hali- wydrukowany. Lista stoisk ulubionych wydawnictw- przygotowana. Tworzenie spisu autorów i rozplanowywanie dnia- w toku. Czyżbym była jedyną osobą, która tak skrupulatnie przygotowuje się do Targów Książki w Krakowie? Ostatni raz miałam okazję uczestniczyć w nich 3 lata temu, a  w tym roku wyjątkowo ich wyczekiwałam. Cieszę się, że w moim mieście zagości tak wiele osób z literackiego świata, biorę sporo książek do podpisania :) Najbardziej oczekuję spotkania z Małgorzatą Gutowską- Adamczyk i Katarzyną Michalak, to jedne z moich ulubionych polskich autorek. Kapitał mam ograniczony, a tyle wyczekiwanych książek chciałoby się kupić. Mam nadzieję, że dokonam dobrych wyborów (zabrzmiało poważnie). Jedną pozycję muszę kupić koniecznie - trzeci tom Cukierni pod Amorem. Co będzie poza tym, dowiecie się w mojej relacji  z Targów, którą dodam w niedzielę, jeśli czas pozwoli :) A Wy wybieracie się na targi? Mam nadzieję, że spotkam jakichś blogerów, znanych dotychczas tylko wirtualnie :) W niedzielę zlot, pamiętajcie! Jakich autorów i znanych ludzi chcecie spotkać najbardziej? Na jakie książki polujecie?


wtorek, 23 października 2012

Dedicate yourself and you gonna find yourself




Witajcie po długiej przerwie! Dawno nie pisałam, nie komentowałam Waszych postów i jestem trochę nie w temacie. To dziwne uczucie, gdy spoglądając na nowości książkowe ukazujące się w recenzjach zdajesz sobie sprawę, że słyszysz o nich po raz pierwszy. Przez te ponad 2 tygodnie prawie nic nie przeczytałam w całości. Owszem, mam mało czasu, w LO jest coraz trudniej, trzeba się uczyć, a gdy mam chwilę wolnego nie myślę o tym, żeby pisać recenzje. Ale nie tylko o to chodzi. Z pewnością znacie to okropne uczucie, gdy jakaś nudna książka Was blokuje- nie możecie dotrwać do końca, a nowej nie zaczniecie. Mam tak obecnie ze "Światłami września". Po pierwszej książce Zafona myślałam, że stanie się on jednym z moich ulubionych pisarzy, byłam zachwycona jego stylem i pomysłowością. Nie jestem chyba jedyną osobą, która stwierdzi, że Zafon powtarza się w prawie każdej książce, a ta monotonność zniechęca. 

Stałam się też bardziej krytyczna wobec siebie. Mam wrażenie, że pisanie recenzji to kwestia przyzwyczajenia, a nie czynność, która sprawia mi radość. Nie chodzi o to, że już tego nie lubię, ale taka monotematyczność i pisania z obowiązku, bo wypada coś wrzucić, mi nie leży. Interesuje mnie wiele spraw, nie tylko książki, chciałabym się rozwijać, poszerzać horyzonty. Ostatnio przeglądam sporo stron i blogów o różnej tematyce, oglądam filmiki na youtube, dowiaduję się ciekawych rzeczy. Coraz bardziej się inspiruję i mam mnóstwo pomysłów, dlatego też chciałabym jakoś rozszerzyć profil swojej działalności, a nie skupiać się tylko na pisaniu o wybranych tytułach. Jeszcze nie wiem co z tego będzie, wiele myślę na ten temat i mam nadzieję, że blog stanie się bardziej osobisty, ciekawszy, bardziej różnorodny. 

Nie piszę tylko dlatego, że przeczytałam książkę i chcę Wam o niej opowiedzieć. Po prostu uwielbiam słowo pisane. Jestem osobą, która zachwyca się kunsztem literackim, bogatym słownictwem, potrafi rozkoszować się samym brzmieniem wyrazów. Nie chcę pisać więcej, częściej, chcę pisać lepiej i doskonalić swój styl, żebym czuła się zadowolona z siebie i tego, co robię. Pragnę spróbować swoich sił nie tylko w recenzjach, choć dalej będę je pisać w miarę regularnie :) Ostatnio czytam "Dżumę", która jest moją lekturą i moją uwagę przykuła postać Granda. Wciąż pracuje on nad jednym zdaniem, doskonaląc je i dążąc do perfekcji. Z pozoru może się to wydawać głupie, ale tak naprawdę człowiek ten ma swój cel, nieistotny dla innych ludzi, ale mający ogromne znaczenia dla niego samego. Takie doskonalenie siebie jest bardzo ważne, wciąż powinniśmy wyznaczać sobie nowe cele i dążyć do ich realizacji. Po tej książce i nie tylko, roi mi się w głowie wiele myśli, rozważań, a niektóre cytaty dają do myślenia, aż mogłabym je sobie zanotować :) Nie jest łatwa, czytanie idzie mi opornie( może dlatego, że na określony termin), ale jest warta uwagi. Grand uosabia heroizm codzienności, a to bardzo ładne sformułowanie pochodzi z lekcji języka polskiego, która wyjątkowo mnie zainteresowała :) 

Poza tym doszłam do wniosku, że powinnam lepiej dobierać sobie lektury. Czytam wiele książek typowo rozrywkowych, które nie mają żadnego przesłania, nie zmieniają mojego sposobu myślenia, szybko o nich zapominam. Tak naprawdę te trudniejsze książki zapamiętuję na dłużej, to one mnie kształtują i sprawiają, że chcę się zmieniać na lepsze. Chciałabym częśniej pisać o moich przemyśleniach, refleksjach na dany temat, tym co mnie zainteresowało, skłoniło do zastanowienia. Może kilka filmów, które akurat obejrzałam; zdarzenia, które wzbudzają chęć do dyskusji; to, co mnie inspiruje. Jest tyle fascynujących zagadnień, nie chcę się ograniczać. A co Wy myślicie na ten temat, jakie blogi Wam się najbardziej podobają? Same recenzje, jakieś filizoficzno-refleksyjne wstawki, ogólnie pojęta kultura? Przeglądacie jakieś strony o innej tematyce? Wolicie, żeby posty były dodawane częściej czy np. raz na kilka dni? Wypowiedzcie się, jestem ciekawa :) A co z moich pomysłów wyjdzie- zobaczymy. Wkrótce napiszę coś na temat Targów Książki w Krakowie, a mam nadzieję, że  w najbliższym czasie stworzę recenzję :) Do zobaczenia!




wtorek, 9 października 2012

Życie, które znaliśmy - Susan Pfeffer


                Cała Ameryka i nie tylko entuzjazmuje się mającym nastąpić w najbliższym czasie uderzeniem asteroidy w Księżyc. Jest to główny temat wiadomości i programów telewizyjnych, audycji radiowych, lekcji w szkole i rozmów znajomych. Ludzie przygotowują się do zbliżającej się nocy niczym do wielkiego święta, niektórzy zamierzają obserwować chwilę zderzenia za pomocą teleskopów. Miranda także zamierza wraz z matką i braćmi przyglądać się pamiętnej chwili, jednak nie ma pojęcia, że jej skutki mogą być tragiczne. Dotychczas jej życie skupiało się na relacjach rodzinnych, spotkaniach z przyjaciółmi i rozwoju zainteresowań, takich jak łyżwiarstwo figurowe, pływanie czy astronomia. Dziewczyna niejednokrotnie była wściekła na cały świat i nie doceniała tego, co ma. Nadchodzące czasy będą dla niej i jej najbliższych ciężką próbą. 

                „Życie, które znaliśmy” to pierwsza część dystopijnej trylogii „Ocaleni”, autorstwa Susan Pfeffer. Gdy rozpoczynamy książkę, świat, z jakim będziemy mieli do czynienia na jej stronach dopiero się tworzy. Z początku taki sam, jaki znamy, w chwili zderzenia asteroidy z Księżycem i jego wypadnięcia z orbity, zaczyna się przeobrażać. Pojawiają się kataklizmy, które zrównują miasta z ziemią i całkowicie unicestwiają niektóre tereny. Powodzie i gigantyczne fale tsunami to dopiero początek, z czasem zaczyna się robić jeszcze ciężej, a zagrożenie staje się najwyższym priorytetem. Żeby nie zepsuć Wam zabawy nie wyjawię, co jeszcze przygotowała dla czytelników autorka, ale jedno jest pewne – w takim świecie z pewnością nie chcielibyście żyć. Jej wizja przyszłości jest przerażająca, gdyby dotyczyła nas osobiście, ale jeśli o niej czytamy, ciekawość przeważa szalę.

                Bardzo spodobała mi się narracja pierwszoosobowa w postaci pamiętnika pisanego przez Mirandę.  Wszystkie wydarzenia poznajemy z jej perspektywy, czytamy o wielu subiektywnych odczuciach głównej bohaterki, jej emocjach i lękach. Dzięki temu lepiej możemy zaobserwować jej przemianę, zachodzącą wraz z upływem czasu. Z początku przejmująca się błahostkami dziewczyna, zaczyna się śmiać ze swoich dawnych problemów, tak ciężko jej rodzinę doświadcza los. Ale nie tylko sposób wprowadzenia czytelnika w fabułę przypadł mi do gustu, choć autorka ma świetny styl i lekkie pióro, a więc czytało się niesamowicie dobrze. Przede wszystkim Susan Pfeffer miała świetny pomysł na fabułę, konstrukcja świata nie zmienia się w jej książce na skutek działań człowieka, a z powodu niezależnego od woli ludzkości uderzenia asteroidy. Jestem świadoma faktu, że gdyby nie ciekawie poprowadzona narracja, pomysł by nie wystarczył, jednak w tym przypadku nawzajem się one dopełniają.

                Zwróciłam też uwagę na sposób przedstawienia głównej bohaterki i jej najbliższych. Miranda nie jest nieomylna, odważna, najmądrzejsza i zdolna do heroicznych czynów. Nie wyrusza na wyprawę, by uratować świat przed kataklizmami, a  jej los nie obchodzi wielu ludzi oprócz rodziny i przyjaciół. Zwykle w tego typu książkach postaci mają ważną misję, wszyscy na nich liczą i chcą, by przywrócili życie do normy, co z czasem robi się nudne. Tymczasem pamiętnik Mirandy skupia się na życiu dziewczyny, jej braci, rodziców, przyjaciół i kilku dalszych znajomych. Głównym motywem jest tutaj przetrwanie, dlatego nie oczekujcie rozmaitych scenerii i przygód pełnych niebezpieczeństw, bo czegoś takiego nie znajdziecie. Mnie się to bardzo podobało, z ciekawością obserwowałam jak poradzi sobie rodzina i dzięki wciąż temu samemu miejscu akcji lepiej widoczne były zmiany zachodzące w życiu bohaterów na przestrzeni czasu. Poza tym lubię różne strategie, więc podczas lektury zastanawiałam się, jak na miejscu Mirandy postąpiłabym ja, interesujące doświadczenie.

                Prawie zawsze, nawet w książce, która moim zdaniem była świetna i odebrałam ją bardzo pozytywnie, znajduję i opisuję jakieś wady i drobne usterki. Czasem może się nawet wydawać, że lektura nie przypadła mi do gustu. Ale wynika to z tego, że staram się zwracać uwagę na wszystko, by czytelnicy mieli jak najdokładniejszy obraz moich odczuć po skończeniu książki. Jednak tym razem nie mam pojęcia, co mogłabym zaliczyć do wad, tak bardzo „Życie, które znaliśmy” mi się spodobało. Umiejscowienie akcji na małym obszarze, pamiętnikowy sposób przedstawiania zdarzeń i liczne emocje przewijające się przez strony tworzą bardzo interesującą pozycję książkową, którą polecę przede wszystkim  fanom dystopii i antyutopii. Czas spędziłam z nią niezwykle milo, choć zleciał zdecydowanie za szybko i na dodatek niemal niepostrzeżenie. Z niecierpliwością czekam na kontynuację, ciekawe, co jeszcze się wydarzy.

                Moja ocena: 9/10

Za mile spędzony czas dziękuję:


I jeszcze piosenka, która pasuje moim zdaniem do książki :)