Dla ciebie wszystko - Nicholas Sparks

Sparks to pisarz, którego twórczość jedni uwielbiają, a drudzy nienawidzą. Opinie na temat jego książek są bardzo podzielone. Piękne, romantyczne i ponadczasowe opowieści o miłości, czy kiczowaty chłam nie wnoszący nic nowego? Dane mi było przeczytać dopiero dwie powieści Sparksa, o jednej z nich tu powiem, ale nie żałuję, że więcej ich nie było. Nie przemawia do mnie ten autor, nie czuję klimatu jego książek. O ile w przypadku „Ostatniej piosenki” uczucie opisane na przykładzie nastolatków było naturalne i wiarygodne, to po przeczytaniu „Dla ciebie wszystko” zastanawia mnie, dlaczego autor zastosował tak tandetny chwyt? Czyżby nie wierzył w inteligencję czytelnika i próbował łzawym akcentem zapisać swoją historię w pamięci odbiorcy? A przecież wszystko było na dobrej drodze.

Dawson Cole pracuje na platformie wiertniczej, mieszka w przyczepie i nie ma bliskich przyjaciół oprócz Tucka, który jest dla niego niczym ojciec. Nie widział go jednak od lat, a gdy dostaje wiadomość o śmierci przyjaciela, decyduje się wrócić do rodzinnego miasteczka na pogrzeb. Wraca do miasta pełnego wspomnień o młodzieńczej miłości oraz dorastaniu w przestępczej rodzinie. W tym samym kierunku zmierza Amanda, dawna miłość Dawsona. Teraz ma rodzinę, lecz jej życie nie potoczyło się tak, jak tego kiedyś chciała. Dręczą ją nieszczęścia: śmierć małej córeczki, kłótnie z uzależnionym od alkoholu mężem. Dlatego z chęcią odrywa się od rzeczywistości dzięki nieoczekiwanemu spotkaniu z dawnym ukochanym.

Sparks skorzystał z wyświechtanego motywu spotkania po latach. Dawni kochankowie oczywiście wciąż darzą się uczuciem, które jest szczególnie silne ze strony Dawsona. Fabuła powieści nie jest oryginalna, ale pojawia się element czyniący ją wyjątkową. Po wypadku na platformie wiertniczej Dawson ma halucynacje, kilka razy wydawało mu się, że widział mężczyznę w wiatrówce. Przewidzenia te są bardzo realne i wprowadzają wątek paranormalny, który tworzy niepokojący nastrój. Zamiast odczuwać klimat charakterystyczny dla romansu, cieszyć się sielską scenerią i romantycznymi kwestami, cały czas miałam wrażenie, że zbliża się coś groźnego, nieuniknionego. Czasem zapominałam, że to Sparks i wydawało mi się, że czytam którąś z powieści Kinga. Bardzo podobała mi się ta ciężka atmosfera i czekanie, aż wydarzy się coś strasznego. I rzeczywiście się nie pomyliłam, ów nadnaturalny wątek okazał się istotny dla fabuły.

Niestety gorzej jest jeśli chodzi o uczucie między bohaterami. Trudno o postać bardziej niż Amanda irytującą, niezdecydowaną i władczą. Doprawdy żal mi Dawsona, że miał z nią do czynienia. Niewiele było momentów, kiedy to relacje między nimi by mnie poruszyły, niestety główny motyw tej powieści nie zrobił na mnie wrażenia. Za to podobało mi się przedstawienie Dawsona i jego historii, czym już na pierwszych stronach raczy nas Sparks, zachęcając do dalszej lektury. Piękniejszą historią miłosną jest ta starsza, dotycząca Tuck’a i jego ukochanej. Szkoda, że mniej jest o niej powiedziane. Pomimo tego nieszczególnego wątku miłosnego, książka byłaby naprawdę dobra, bo i wielu bohaterów jest ciekawych, i wątek nadnaturalny dodaje smaczku oraz atmosfery grozy.

Niestety książka jest bardzo przewidywalna. Od dłuższego czasu domyślałam się w jakim kierunku zmierza akcja, ale takie zakończenie odjęło powieści bardzo wiele. No proszę Was, to już nie pierwsze wykorzystanie tego samego motywu, ale tutaj on kompletnie nie pasuje. Za dużo przypadku, zbiegów okoliczności, a przede wszystkim to tanie zagranie, mające na celu wzruszenie czytelnika na siłę. Nieładnie panie Sparks, to melodramatyczne przedstawienie nie pomogło, a poza tym gdzieś już było. Byłaby książka dobra, a jest taka średnia i to tylko ze względu na udany wątek paranormalny i wywołany przez niego nastrój. Na jakiś czas temu autorowi podziękuję, ale może jeszcze kiedyś mnie pozytywnie zaskoczy?

Moja ocena: 6/10