Szczęściarz - Nicholas Sparks

Logan Thibault wraca ze służby w piechocie morskiej wraz ze zdjęciem, które niejednokrotnie przyniosło mu szczęście. Początkowo mężczyzna nie wierzy w słowa przyjaciela, który twierdzi, że fotografia nieznajomej kobiety ocaliła mu życie, ale z czasem zdaje sobie sprawę, że nie wszystko da się logicznie wytłumaczyć. Rozpoczyna więc wędrówkę w poszukiwaniu kobiety, a swoje przeznaczenie odnajduje w małym miasteczku. Beth jest jednak rozwódką, ma syna i nie wiedzie się jej najlepiej. Pomaga swojej babci w prowadzeniu szkoły dla psów. Thibault chcąc zbliżyć się do niej, zatrudnia się tam w charakterze pomocnika i niecierpliwie oczekuje na chwilę, gdy zrozumie, dlaczego znalazł się w tym miejscu.

„Szczęściarz” to powieść autorstwa Nicholasa Sparksa, która opowiada o miłości, stracie, a także rzeczach, w które nie każdy wierzy, jak przeznaczenie i odrobina magii. Magia nie w znaczeniu dosłownym, a bardziej jako czynnik kierujący działaniami człowieka w zaskakujący sposób. Bo czy to naprawdę zdjęcie sprawiło, że Logan przeżył na wojnie? I czy to przeznaczenie przyprowadziło go na spotkanie z Beth, jej synkiem i byłym mężem? Historie bohaterów splatają się i są od siebie zależne, ale czy kieruje nimi los, czy zwykły przypadek, tego nie wiadomo. Sparks nie byłby sobą, gdyby nie doprawił „Szczęściarza” sporą dawką dramatyzmu i napięcia, dlatego przy książce nie sposób narzekać na nudę.

Szczęściarz był moim trzecim spotkaniem z twórczością Sparksa po „Ostatniej piosence” i „Dla ciebie wszystko”. Jak na razie najbardziej udanym. Powieści tego pisarza mają to do siebie, że są oparte na podobnym schemacie i na kilometr da się je rozpoznać po sposobie pisania i prowadzenia fabuły. Zwykle mamy do czynienia ze skrzywdzonymi przez los bohaterami, którzy dzięki miłości odnajdują nadzieję i otwierają się na świat. Tutaj takimi osobami są Thibault i Beth. Mężczyzna boryka się ze strasznymi wspomnieniami z czasów służby w wojsku. Widział na własne oczy śmierć niewinnych ludzi i bliskich kolegów, na tym jednak nie koniec. Najgorszą tajemnicę zdradzi Beth dopiero, gdy odważy się na tyle jej zaufać. Thibault przemierza piechotą kraj, aż odnajduje swój szczęśliwy amulet, czyli kobietę z fotografii. Ona też nie miała łatwego życia, jej małżeństwo okazało się klęską, lecz z tego związku pozostał rozświetlający ponurą rzeczywistość promyk, czyli jej ukochany synek.

Zwykle mam zastrzeżenia do charakterów kreowanych przez Sparksa, jednak w tym przypadku, o dziwo, było zupełnie inaczej. Beth początkowo była bardzo nieufna, można by nawet powiedzieć, opryskliwa i zamknięta w sobie. Szybko jednak przekonuje się do Logana i rozumie, że kierują nim dobre intencje. Postać Beth nie wydała mi się płaska i nierealna, a wręcz przeciwnie, połączyła mnie z nią nić sympatii. Dzięki temu lektura wzbudzała u mnie duże emocje, gdyż nie miałam innego wyjścia jak tylko kibicować bohaterom, a niestety, szczęście im nie sprzyjało, wbrew tytułowi powieści. Thibault również okazał się nieźle wykreowanym bohaterem, choć raziło mnie czasem jego potulne zachowanie, kiedy zamiast odeprzeć zarzuty przeciwko sobie i zacząć się bronić, przyjmował wszystko ze spokojem i pozwalał na nieporozumienia. A takie się zdarzały, bo bohaterowie mają wybitny talent do niedogadywania się. Co przynajmniej potęgowało emocje towarzyszące lekturze.

Tym bardziej że tak jak w przypadku „Dla ciebie wszystko” miałam poczucie nadciągającej katastrofy. Oczywiście się nie pomyliłam i cieszę się z tego, bo taki dreszczyk niepokoju wyszedł książce na dobre, a klimat nie był sielankowy, słodki i nudny, zamiast tego towarzyszyło mi ciągłe napięcie, aż do samego końca. I najważniejsze, zakończenie. Do ostatnich chwil byłam nastawiona trochę sceptycznie. Bo widać, że książki Nicholasa Sparksa są bardzo podobne, że zawsze pod koniec serwuje on dramatyczne wydarzenia, byle wzruszyć czytelnika i zrobić z powieści ckliwy melodramat. Ciekawa jestem, czy w każdej powieści kogoś zabija (nie mówię, że w tej tak jest). Tak czy inaczej, nie podobają mi się jego zagrania, podobnie jak towarzyszące lekturze „wątki nadprzyrodzone”, choć w „Szczęściarzu” nie są one aż tak widoczne. Wracając do tematu, tym razem autor bardzo mnie zaskoczył i to dosłownie na ostatnich stronach. Można powiedzieć, że zakpił sobie z czytelników, którym w tamtej chwili bynajmniej do śmiechu nie było, a w moim przypadku, było wręcz przeciwnie. Dzięki temu moje spojrzenie na książkę się zmieniło i pomimo kilku mankamentów, jestem na TAK!

Moja ocena: 7.5/10

Tak przy okazji- dwusetny post <3