Przędza - Gennifer Albin

Adelice to szesnastoletnia dziewczyna, która właśnie wraca do domu po oblanym egzaminie. I nie, nie obawia się gniewu rodziców, niezadowolonych z wyniku ważnych tekstów, wręcz przeciwnie. Rodzice na wieść o niepowodzeniu cieszą się i świętują wraz z dwoma córkami. Gdyby Adelice zdała egzamin i okazała swoje zdolności do tkania zostałaby zabrana przez Gildię i umieszczona w ich siedzibie, gdzie szkoliłaby się na Kądzielniczkę, czyli bogatą, wpływową i rozpoznawalną kobietę. Jednak dziewczyna nie chce takiego życia, a rodzice od lat ostrzegali ją przed Gildią i uczyli jak ukrywać swój niezwykły talent i robić wszystko na opak. Teraz w atmosferze radości i rozluźnienia rodzina żartuje i je tort, rzadki smakołyk w tym domu, w tych czasach. Ale chwila… Rozlega się wołanie i pukanie do drzwi i już wszystko jest jasne, rodzice zdają sobie sprawę, że ich córce wbrew oczekiwaniom wcale nie udało się nie ujawnić swojego daru. Tylko szybka ucieczka może ich uratować, ale czy rząd mógłby do tego dopuścić? Wiadomo, że bez względu na wolę Adelice, dziewczyna i tak wyląduje w Gildii, a zdrada w rodzinie zostanie ukarana.

„Przędza” autorstwa Gennifer Albin wprowadza czytelnika w antyutopijny świat, w którym nadrzędną rolę odgrywa Gildia. Organizacja ta skupia Kądzielniczki i uczące się w tym kierunku dziewczęta. Po skończonym szkoleniu kobiety zajmują się tkaniem na krosnach, ale nie jest to zwyczajne tworzenie ubrań, nic podobnego! Kądzielniczki zajmują się tkaniem rzeczywistości. To aż przerażające, że cały świat może być zapisany w tkaninie i powieszony na krośnie, a pojedynczy człowiek to jedna nitka, którą z łatwością można spruć. Posiadanie takich zdolności niesie ze sobą władzę, więc od razu widać, że Arras to totalitarny świat, w którym rząd i Gildia kierują życiem zwykłego człowieka. Bo przecież w jakim demokratycznym kraju młode dziewczęta z talentem do tkania są siłą odrywane od swoich rodzin?

Okładka „Przędzy” jest bardzo kolorowa, tęczowa i podobne wyobrażenie budzi świat przedstawiony w książce. Autorka przywiązuje dużą wagę do opisania procesu tkania i jego efektów wizualnych. Wiemy, że wszystko prezentuje się kolorowo, pięknie i niezwykle, ale tak naprawdę trudno mi było wyobrazić sobie o czym pisze Gennier Albin, chyba dlatego, że jej wizja jest oryginalna i oderwana od rzeczywistości. To dodaje światu przedstawionemu klimatu baśniowości, mi Kądzielniczki przywodzą na myśl panie tkające w wysokiej wieży zaczarowanego zamku (czy coś w tym rodzaju). W każdym razie chodzi o baśń, bo tak po trosze należy traktować tę historię. Nie da się jej odnosić do rzeczywistości i traktować na „zdrowy rozum” jak to zwykle jest w innych antyutopijnych powieściach. Mnie się nie podobało to, że przez dłuższy czas nie miałam pojęcia o co chodzi w tkaniu, splotach widzianych przez główną bohaterkę, funkcjonowaniu Gildii.

Nie potrafiłam sobie wyobrazić wielu rzeczy, o których opowiada autorka, a nawet po poznaniu wyjaśnień na pewne tematy miałam wrażenie, że są one dość mętne i niejasne. Tak było właśnie, gdy Adelice opisywała swoje życie w siedzibie Gildii. Akcja toczyła się bardzo szybko i nagle dowiedziałam się, że minęło już kilka tygodni odkąd dziewczyna tam przebywa. Szkoda tylko, że zaledwie kilka stron poświęcono jej normalnemu funkcjonowaniu, a i tak fragment ten pochodził jeszcze z początkowego etapu szkolenia. Liczyłam na dużo ciekawsze opisy zajęć Kądzielniczki, a tymczasem większość miejsca autorka poświęciła miłosnym rozterkom Adelice, jej pięknym strojom i bywaniu na wystawnych przyjęciach. Swoją drogą podróż dziewczyny po Arrasie w towarzystwie ambasadora przypominała mi tourne z Igrzysk Śmierci, kiedy to Katniss i Petea odwiedzali poszczególne dystrykty. Poza tym w „Przędzy” także wielką wagę odgrywał wygląd zewnętrzny, młodość, makijaż, piękne stroje.

W „Przędzy” pojawia się wiele intryg, w które przez swój niewyparzony język wplątuje się Adelice. Nie są to jednak ciekawe perypetie, a raczej narażanie się wielu osobistościom i ich pogróżki. O świecie przedstawionym dowiedziałam się tak naprawdę dość mało, a o zajęciu Kądzielniczki same podstawy. Miłosne perypetie głównej bohaterki są niezbyt ciekawe, a rodzące się uczucie przedstawione zbyt szybko, miałam wrażenie, jakby Adelice wyznawała miłość po kilku dniach znajomości i paru pocałunkach. Oczywiście dziewczyna, według mnie, wybrała niewłaściwego mężczyznę i oczywiście, w powieści pojawia się trójkąt miłosny, bo ona nie umie się zdecydować na początku. Główna bohaterka nie jest płaczliwa i nudna jak flaki z olejem, ale aż do przesady odważna i śmiała, co pomaga jej wplątywać się w kłopoty. Nie potrafiłam wciągnąć się w tę książkę, słabo do mnie przemówiła, chyba nie miała w sobie tego czegoś, bo niekiedy pomimo paru wad książka potrafi zachwycić, w tym przypadku tak nie było. Dziwi mnie to, bo koncepcja jest oryginalna i powinna mnie zainteresować. Uważam, że Gennifer Albin nie dopracowała swojego pomysłu, czy też za mało na jego temat ujawniła. Przez większą część książki nie wiemy też czym jest Arras, choć to akurat jest podstawową tajemnicą fabularną. Za to zakończenie mi się spodobało, było dość niespodziewane i ciekawa jestem, co stanie się w kontynuacji, bo z tego co wiem, ma się taka pojawić. Mimo to nie uważam „Przędzy” za wartą uwagi, jest dość przeciętna i nie porwała mnie.

Moja ocena: 6/10