Joyland - Stephen King

Lata  70. XX wieku były czasem największej świetności parku rozrywki w Karolinie Północnej. Tłumy turystów i całe rodziny przybywały do Joylandu, by słono płacić za zabawę i oderwanie od rzeczywistości choć na jeden dzień. Miejsce ma specyficzny klimat, nie jest tak wymuskane jak Disney World i podobne powstające wówczas komercyjne obiekty. Może się za to poszczycić duszą, a nawet… duchem. Krąży opowieść o dziewczynie, która została zamordowana kilka lat temu w Domu Strachu przez mężczyznę, którego nigdy nie odnaleziono. Podciął kobiecie gardło w czasie jazdy wagonikiem i porzucił jej ciało, a teraz duch nieszczęsnej pokazuje się niektórym w tunelu. Taką opowieść słyszy Devin Jones, gdy w pewne upalne lato rozpoczyna wakacyjną pracę w parku rozrywki. Pobyt w Joyland będzie dla niego czasem refleksji, zmian i nawiązywania przyjaźni. Na razie mężczyzna usycha z miłości do Wendy Keegan, dziewczyny pięknej, a jeszcze bardziej nieczułej.

Nie bez powodu mówi się, że najciemniej jest po latarnią, a najstraszniej… w wesołym miasteczku. Szczególnie, gdy na okładce powieści pojawia się nazwisko Stephen King. Od początku ukazuje on ciemną stronę Joyland i wydaje mi się, że nikt z czytelników nie odbiera tego parku rozrywki jako kolorowego, pogodnego miejsca. Odwiedzający owszem, ale oni nie dostrzegają tego, co za kulisami. Może to wrażenie wywołuje szczerość i dosadność Kinga, który nie owija w bawełnę, ale wprost przedstawia podejście pracowników do „szaraczków”. Ich zadaniem jest sprzedawać zabawę, co robią najlepiej jak potrafią. Joyland spowija specyficzna, niepokojąca aura. Autor kreuje sielski klimat, a jego mroczna strona przejawia się w najdrobniejszych szczegółach, każdy z nich ma znaczenie. Stara wróżbiarka mająca przebłyski prawdziwych zdarzeń z przyszłości czy zamordowana dziewczyna działają na wyobraźnię i wywołują dreszczyk emocji.

Mimo pojawiającego się wątku nadprzyrodzonego i niepokojącego wrażenia, jakie wywołuje park rozrywki, „Joyland” tak naprawdę nie ma nic wspólnego z horrorem i poprzednimi dziełami Kinga, gdyż jest to powieść obyczajowa. Autor przenosi czytelnika 40 lat wstecz i nie da się nie poczuć tej różnicy. Niby opisuje głównie wesołe miasteczko, a jednak przed oczami czytelnik ma cały świat przedstawiony. Nie wiem jak to jest możliwe, ale przez całą książką czułam niemal namacalnie klimat tamtych czasów, choć nie potrafię powiedzieć w jakich elementach on się pojawiał, jak King tego dokonał. Tak czy inaczej uwielbiam jego twórczość w takim wydaniu- nie brutalny, krwawy horror, a powieść obyczajowa, robiąca nieporównywalnie większe wrażenie i zapadająca w pamięć. Pod tym względem „Joyland” jest podobne do „Dallas’63”, napisane w podobnym stylu, który bardzo mi się podoba. Mam nadzieję, że King będzie dalej tworzył powieści w takim klimacie, zamiast wracać do inspiracji ze swoich poprzednich horrorów.

Jeśli chodzi o sposób prowadzenie akcji, King zauważalnie skacze po chronologii. Narracja pierwszoosobowa jest prowadzona przez głównego bohatera, Devina Jonesa, który spisuje swoje wspomnienia. Często wybiega w przyszłość i zdradza co się wydarzy za wiele lat, aby potem znów wracać do teraźniejszości lub co gorsza wspominać swoje dzieciństwo. Ten zabieg wprowadza duży zamęt i niestety ciężko się połapać w kolejności wydarzeń, z czasem jednak przestałam to w ogóle zauważać. King świetnie kreuje swoich bohaterów, a postać pierwszoplanowa jest specyficzna i intrygująca. Wiele dzieje się w głowie Jonesa, jego przemyślenia czasem niepokoją. Ważną rolę w powieści odgrywa jego życie uczuciowe oraz relacja z poznanymi w czasie pamiętnych wakacji przyjaciółmi. Za pomocą tego wątku autor porusza temat śmierci, przemijania i miłości.

„Joyland” to powieść wybitna, która zapadnie mi w pamięć na długo. Należy do grona tych książek, przy których im więcej czasu minie od ich zakończenia, tym częściej się o nich myśli i wspomina z większą melancholią. W moim przypadku pod tym względem było identycznie z „Dallas’63” i naprawdę mam nadzieję, że King pójdzie w tę stronę i napisze jeszcze wiele równie dobrych książek. Tymczasem polecam wszystkim klimatyczną, dającą do myślenia powieść „Joyland”. Pozwólcie sprzedać sobie odrobinę zabawy.

Moja ocena: 9/10