Dziewczyna z sąsiedztwa - Jack Ketchum

                Davy i inne dzieciaki z sąsiedztwa zawsze uważali, że dom Chandlerów jest miejscem wytchnienia, gdzie nikt na nich nie krzyczy, niczego nie zabrania, a Ruth to jedyna dorosła osoba częstująca ich piwem i papierosami. Zawsze wesoła, wyluzowana, klnąca niczym szewc. Przyjaciółka młodzieży, nie rozumiana natomiast przez rodziców nastolatków. Gdy miałeś dość obowiązków, zakazów i nudy, szedłeś do Chandlerów, by u nich dobrze bawić się z całym ich klanem. Sielanka trwała latami, jednak do czasu. Do czasu, gdy do domu Ruth przybyły jej siostrzenice, których rodzice zginęli tragicznie w wypadku. Zaczęło się niewinnie, od drobnych kar za niewypełnianie obowiązków, krzyków i sporadycznych wyzwisk. Potem pojawiły się awantury, bicie i dręczenie. Jaki będzie punkt kulminacyjny tych zdarzeń? Może lepiej, byście pozostali w niewiedzy.

                „Dziewczyna z sąsiedztwa” to jedna z  najpopularniejszych powieść amerykańskiego pisarza Jacka Ketchuma, uważanego za najbardziej bezkompromisowego autora w tym gatunku. W swojej książce podejmuje on tematykę szaleństwa ogarniającego kolejne umysły, torturowania osób słabszych, pozostających w stosunku zależności oraz wewnętrznej walki głównego bohatera, który musi wybrać między tym co dobre, a tym co złe. Dzieło tego pisarza zachwala szereg znanych osób i czasopism, w tym sam mistrz horroru- Stephen King. Po szeregu entuzjastycznych opinii, określających „Dziewczynę z sąsiedztwa” jako książkę przerażającą, zaskakującą i pozostawiającą z uczuciem niepokoju, nie mogłam się doczekać kiedy i ja będę miała okazję zapoznać się z twórczością Ketchuma. Pełna nadziei sięgnęłam pod „Dziewczynę z sąsiedztwa” i…

                Zaczęło się całkiem spokojnie: sielski klimat, przedmieścia zamieszkane przez bandę zaprzyjaźnionych dzieciaków, chłopiec opalający się na kamieniach nad strumykiem, gdzie spotyka nową w okolicy – Meg. Wkrótce ma miejsce karnawał, podczas którego pogoda niezbyt sprzyja i właśnie wtedy pojawia się nutka niepokoju, a ja zaczynam oczekiwać na coś strasznego, co musi się wkrótce wydarzyć… I rzeczywiście w niedługim czasie zaczynają się bójki, awantury i wyzwiska kierowane w stronę młodych dziewcząt, co wkrótce przeradza się to w grę, podczas której jedyna zasada mówi, że wszystkie chwyty są dozwolone. Oczekiwałam, że będę się bała obrócić następną kartkę, że będę ze grozą odwracać wzrok, a potem nie będę mogła spać w nocy. Cóż, „Dziewczyna z sąsiedztwa” była nie tyle przerażająca, co raczej odrzucająca. Krzywiłam się z odrazą, zastanawiając się, jak można być tak okrutnym i bezlitosnym. Nie bałam się, po skończeniu książki wiele o niej nie myślałam, a w nocy spokojnie spałam.  Większe wrażenie robią na mnie tajemnicze zjawiska paranormalne, czy coś nieokreślonego czającego się w ciemnościach. A okrucieństwo ludzi w tej powieści wzbudziło mój niesmak i skłoniło do zastanowienia.

                Jeśli kiedykolwiek mielibyście zamiar przeczytać „Dziewczynę z sąsiedztwa”, radzę Wam nie zapoznawać się ze wstępem napisanym przez Stephena Kinga, w którym pisarz analizuje książkę, fabułę i bohaterów, a zostawić go na sam koniec. Ja po kilku stronach darowałam sobie widząc, że roi się w nim od spoilerów i dzięki temu powieść była dla mnie mniej przewidywalna. Język, którym napisano książkę, jest prosty i uprzyjemniający lekturę. Nie znajdziemy tu zbędnych opisów czy kwiecistego stylu, najważniejsza jest akcja i kolejne wydarzenia. Główny bohater to dwunastoletni chłopiec o imieniu David, będący świadkiem zdarzeń rozgrywających się na kartach książki, ale nie jest on ich uczestnikiem. Nie interweniuje ani nie przyłącza się do okrucieństwa swych znajomych, stoi jedynie z boku i się przygląda. Żaden z bohaterów nie wzbudził mojej sympatii co rzadko się zdarza, ale trudno się dziwić zważywszy na tematykę książki. Może jedynie Meg i jej siostra, współczułam im i chciałam, żeby im się udało, ale mimo to nie zapadły mi szczególnie w pamięć.

„Dziewczyna z sąsiedztwa” to powieść grozy autorstwa Jacka Ketchuma, w której zabrakło mi samej grozy. Nie przeraziła mnie, a wzbudziła niesmak i odrazę, nie odebrała snu w nocy, a dała do myślenia. Jednak  nie zrobiła na mnie takiego wrażenia jak na to liczyłam, a w pamięć również nie zapadła. Może po prostu nie pasują mi powieści grozy, których tematyka skupia się na okrucieństwach człowieka? Zawsze bardziej działa na mnie film i obraz, jeśli chodzi o wzbudzenie lęku. W tej książce znajdziemy specyficzny klimat, który z sielskiego zmienia się we wzbudzający dreszcz niepokoju, a dalej mamy już opisy kolejnych tortur. „Dziewczyna z sąsiedztwa” trochę mnie rozczarowała, ale liczyłam naprawdę na wiele. Może Wy się na niej poznacie bardziej niż ja. Powieść Ketchuma polecam fanom jego twórczości oraz wielbicielom literatury grozy, skupiającej się głównie na czynach człowieka.

Moja ocena: 6/10

 

                                           Za egzemplarz recenzencki dziękuję: