Dotyk Julii - Tahereh Mafi

Julia spędziła 264 dni w czterech ścianach z jednym oknem. Odosobnienie jest nie tyle karą za morderstwo, o które została oskarżona, a raczej próbą chronienia przed nią świata. Nikt nie może dotknąć dziewczyny, bez poddania się tym samym bolesnym torturom, prowadzącym nawet do śmierci. Nikogo nie obchodzi, że Julia nie robi tego naumyślnie, a swoją „umiejętność” traktuje jak przekleństwo. Któż chciałby daru, skazującego go na wieczną samotność? Niespodziewanie dziewczynie zostaje przydzielony współwięzień o imieniu Adam, który od samego początku ją do siebie przyciąga. Zachowuje się, jakby chciał zostać jej przyjacielem, ale czy dziewczyna może mu zaufać? Tymczasem ktoś wyrywa ją z jej więzienia, próbując zaangażować w walkę u swego boku…

„Dotyk Julii” to pierwsza część trylogii autorstwa Tahereh Mafi. Książka ta należy do gatunku paranormal romance i jak pewnie wielu z Was zauważyło, była ostatnimi czasy intensywnie promowana. Ja także zachwyciłam się piękną okładką, ciekawym opisem i dałam się skusić słowom, głoszącym „Dotyk Julii” jako coś zupełnie nowego i oryginalnego. Najbardziej chyba zaintrygowały mnie przekreślenia i poetycka treść na tylnej stronie okładki. Zdecydowałam się, kupiłam i przekonałam się, że jest to kolejny przykład przerostu formy nad treścią. Przede wszystkim trudno jest wczuć się w tę książkę i jej dziwność. Nie mogłam się przyzwyczaić do ściągniętych z księżyca porównań, kilkukrotnego powtarzania słów i gadania, żeby tylko gadać- bez sensu. Chyba autorka lubiła swoją rozrzutność w używaniu środków stylistycznych, bo tutaj nic nie jest powiedziane dosłownie. Przykładowo: Julia nie wspomina, to jej zamrożone myśli unoszą się w martwej przestrzeni. I w tym stylu jest napisana cała książka, ależ mnie to denerwowało, ba, do szaleństwa doprowadzało! Prawie nic się nie dzieje, za to w głowie dziewczyny trwa nieustanna gonitwa myśli, a to się roztrzaskuje na kawałki, a to kręgosłup jej się zawiązuje w supeł, a to rozbija się o ścianę nicości. 

Ale nie jest tak źle, jak by się mogło wydawać, bowiem Julia wychodzi ze swojego więzienia, a istnienie osobnika płci męskiej przyjmuje w końcu do wiadomości i przestaje się nad nim bezustannie rozwodzić. I ku memu zdziwieniu następuje moment przełomowy, kiedy to poetycka, wymyślna i przesadzona forma przestaje mi przeszkadzać i zaczynam śledzić losy bohaterów. Przede wszystkim oprócz idealnego, dobrego i przystojnego Adama, na horyzoncie pojawia się również Warner. Czarny charakter zdolny do wszystkiego, niepozbawiony jednak uroku osobistego i magnetycznego przyciągania. Może Julii aż tak bardzo nie przyciągał, ale ja go polubiłam, to najlepsza postać w tej książce, dodająca jej kolorytu. Warner bardzo przypominał mi Caine’a z „Gone”, ze względu na niego byłam ciekawa dalszego ciągu „Dotyku Julii”. Głównej bohaterki raczej nie polubiłam, Adama także średnio, ponieważ był zbyt wyidealizowany. Postaci poza Warnerem są raczej nijakie i nienastrajające odbiorcy pozytywnie.

Fabuła książki jest szablonowa i przewidywalna, mamy tu do czynienia z typowym miłosnym trójkątem, a jednocześnie jesteśmy od początku świadomi, kogo wybierze główna bohaterka. Właściwie nic ciekawego się nie dzieje, a przynajmniej mnie „Dotyk Julii” nie zaskoczył ani razu. Od pewnego momentu niby można nazwać akcję wartką, ale mnie rozmaite ucieczki, gonitwy i strzelaniny nie zainteresowały. Zabrakło mi jakiegoś punktu kulminacyjnego, zaskakującego i robiącego wrażenie, miałam wrażenie, że wszystko co się dzieje nie ma większego sensu. Jeśli chodzi o świat książki, to poza tym, że został zniszczony na skutek działalności człowieka, prawie nic o nie wiemy. Tylko kilka widoków z okna czy nieudolna historyjka. A przecież w tego typu książkach kreacja świata jest bardzo ważna!

Myślę, że ta historia ma potencjał, choć autorka trochę przesadziła z poetycką formą, która w mniejszej dawce mogłaby być przyjemna. Przez większość czasu się nudziłam, od pewnego momentu czytało mi się już przyjemnie , a losy bohaterów mnie wciągnęły. Fabuła nie była ani nieprzewidywalna, ani oryginalna. Z postaci przypadł mi do gustu Warner i tylko ze względu na niego być może zapoznam się z kontynuacją. Ta książka ma bardzo wiele niedociągnięć, jednak mimo wszystko spełniła rolę lekkiego i niezapadającego w pamięć czytadła na wakacyjne popołudnie. Nie polecam ani nie odradzam.

Moja ocena: 5/10