Wichrowe wzgórza - Emily Bronte

                 Wstępem do tej niezwykłej, pełnej intryg, niespełnionej miłości i jawnej nienawiści historii, jest przybycie pana Lockwooda do Drozdowego Gniazda- położonej na odludziu angielskiej posiadłości, wynajętej od Heathcliff’a. Po rozgoszczeniu się, przybysz udaje się do majątku właściciela, czyli Wichrowych Wzgórz, gdzie zostaje przyjęty mało gościnnie i przyjaźnie. Popełniając liczne faux-pas, nie może połapać się w sytuacji rodzinnej mieszkańców dworu, za to jedno jest pewne- wszyscy nawzajem się nie znoszą. Po powrocie obiecuje sobie, że już nigdy więcej nie przybędzie z wizytą do tego strasznego domu. Ułatwia mu to choroba, która trzyma go w łóżku całą zimę. Nudząc się niemiłosiernie, zaprasza dla towarzystwa gospodynię jego wynajętej posiadłości, panią Dean, która raczy go opowieścią na temat dziejów pana Heathcliff’a i tych, którzy mieli nieszczęście go znać. 

                „Wichrowe wzgórza” autorstwa jednej z sióstr Bronte- Emily, to klasyka angielskiej literatury. Powieść z akcją rozgrywającą się w XVIII wieku, to historia życia wcielonego diabła, niegodziwca, szatana, niecnoty, hulaki i hazardzisty, czyli pana Heathcliffa w roli głównej oraz jego miłości do Katarzyny Earnshaw. Miłości aż po sam grób albo nawet dłużej, warto wspomnieć. To opowieść o ludziach, którzy w imię miłości nawzajem się krzywdzili, ranili i wykańczali, naznaczając równocześnie piętnem nieszczęścia życie Bogu ducha winnych osób. Wyznając sobie uczucia, poślubiali ludzi, którymi gardzili, by potem latami męczyć się i doprowadzać do grobu, co skuteczni im się udało. Ale nie wystarczało im wzajemne uprzykrzanie sobie życia, niszczyli je także swoim dzieciom i krewnym, byle tylko się odegrać i zemścić. Katarzyna i Heathcliff, jedno lepsze od drugiego.

                Powieść Emily Bronte spodobała mi się już od początku. Nie wiem, czy takie było zamierzenie, ale przez pierwsze dwa rozdziały nieźle się uśmiałam z poczynań poczciwego dzierżawcy w domu bezwzględnego Heathcliffa. Byłabym bardziej zadowolona, gdyby tendencja wzrostowa się utrzymała, jednak dalsze, a tym samym wcześniejsze losy bohaterów już tak bardzo mnie nie wciągnęły. Myślałam, że wydarzenia będę rozgrywały się na bieżąco, a tym czasem całość książki to wspomnienia pani Dean u łoża chorego pana Lockwooda. Opowiada mu ona o wydarzeniach, których była świadkiem, nie wystrzegając się subiektywnego spojrzenia na pewne sprawy, co chwilami mnie drażniło. Niby taka dobra osoba, a jednak nie zawsze zachowywała się tak jak powinna. Była często pozbawiona uczuć, a okazywała je wtedy, gdy nie było takiej potrzeby. Inaczej mówiąc, nie polubiłam naszej narratorki. Uważam, że gdyby wszystko było opisane jako zdarzenia rozgrywające się w czasie współczesnym przybyciu Lockwooda do dworu, byłoby ciekawiej, relacja pani Dean bowiem sporo ujmuje tej historii. 

Oczekiwałam, że opowieść będzie bardziej romantyczna, opowiadająca o prawdziwym uczuciu, a tymczasem według mnie była to bardziej nienawiść i wzajemne wyniszczanie się. Bohaterowie byli tak samolubni i zapatrzeni w siebie, że niszczyli życie innym ludziom, byleby czuli się tak źle jak oni sami. Była to głównie domena Heathcliffa, którego nie cierpiałam i nie potrafiłam nigdy zmusić się do współczucia nad nimi, w końcu sam był winny temu, co go spotkało. Poza tym zachowywał się okrutnie i bezwzględnie, nawet wobec własnego dziecka i tych, którzy traktowali go jak przyjaciela. Już bardziej wolałam Katarzynę, która także samolubna i egoistyczna, a jednak nigdy nie dorównała Heathcliffowi w jego okrucieństwie i potrafiła okazać dobre serce. Najbardziej ze wszystkich postaci występujących w „Wichrowych wzgórzach” polubiłam Katy, córkę głównej bohaterki. Urzekła mnie ona swoim charakterem, choć czasem okazywała bezdenną naiwność. Za to dzierżawca Lockwood wydał mi się mięczakiem i tchórzem, ale czy mogę go oceniać, skoro tak niewiele o nim wiem?

Powieść Emily Bronte to klasyka angielskiej literatury, którą warto znać. Jest to historia wielkiej miłości, a zarazem nienawiści, pełna intryg, rodowych sprzeczek, walki o władzę i majątek. Bohaterowie są bardzo oryginalni i nietuzinkowi, co nie znaczy, że da się ich polubić, już prędzej czuć do nich niechęć i pogardę. Język znamionuje akcją rozgrywającą się w XVIII wieku, co osobiście mi nie przeszkadzało, ponieważ lubię taką formę. Nie zabraknie też długich, czasem nudnych opisów. Zdarzają się momenty wciągające, choć z reguły nie dzieje się wiele. Całość książki ma charakter relacji pani Dean, z niewieloma wstawkami współczesnymi jej opowieści. Mimo wad zachęcam do zapoznania się z „Wichrowymi wzgórzami”, choćby ze względu na fakt, że należą one do klasyki, jak i z powodu oryginalnej fabuły. 

Moja ocena: 6.5/10