Światła września - Carlos Ruiz Zafon

Po śmierci męża pani Sauvelle wraz z dziećmi nadal mieszkała w Paryżu, ale poziom ich życia stale spadał, gdyż rodzina tonęła w długach. Najpierw dzięki staremu przyjacielowi otrzymali skromne mieszkanie w zamian za pomoc Doriana w posyłkach. Z czasem pojawiła się dużo lepsza oferta: zamożny fabrykant zabawek, Lazarus Jann, oferował pani Sauvelle pracę polegającą na zarządzaniu jego posiadłością. Trzyosobowa rodzina przeniosła się więc z dala od Paryża i przykrych wspomnień do małego miasteczka, Błękitnej Zatoki, gdzie zamieszkali w domu na klifie. Matka Doriana i Irene rozpoczęła pracę, dzieci zaczęły się aklimatyzować i poznawać przyjaciół. Pozorny spokój zburzyło morderstwo, które było tylko zwiastunem nadciągających wydarzeń. 

„Światła września” to kolejna powieść Zafona skierowana do młodego czytelnika, choć wyraźnych ograniczeń wiekowych nie ma. Akcja powieści rozgrywa się w pierwszej połowie XX wieku we Francji, w miasteczku Błękitna Zatoka. Głównym motywem jest historia sprzed lat, mająca wszelkie cechy wątku nadprzyrodzonego. Upiorne mechaniczne zabawki, wielki romans i bardziej współczesna miłość pomiędzy dwojgiem nastolatków, na tych elementach w głównej mierze opiera się fabuła. Niebagatelną rolę odgrywają młodzi ludzie, którym przyjdzie ocalić bliskich przez wielkim niebezpieczeństwem ze strony nadprzyrodzonych sił, mających we władaniu rezydencją Lazarusa. Czy w historii o latarni i topielicy kryje się ziarenko prawdy?

Pierwszym moim spotkaniem z Zafonem była „Marina”, która kompletnie mnie oczarowała. To się nazywa genialna książka, do dziś bardzo miłą ją wspominam i polecam wszystkim. Później przyszła pora na kolejne tytuły z dorobku autora, głównie te młodzieżowe. Kiedyś próbowałam czytać bodajże „Cień wiatru”, ale niestety już początek mnie znudził i książkę porzuciłam. Poznałam jednak „Księcia mgły”, „Pałac północy”, a teraz „Światła września”. I coraz wyraźniej zauważałam to, przed czym inni już wcześniej ostrzegali – Zafon lubi się powtarzać. Bardzo mnie to rozczarowało, ale niestety taka jest prawda, wszystkie jego książki są oparte na tych samych schematach: zawsze dwoje nastolatków przeciwnej płci, którzy się w sobie zakochują i muszą razem pokonywać przeciwności, często zostają brutalnie rozłączeni, ale pamięć o ich miłości trwa latami. 

Tym razem zakochaną parą byli Irene i Ismael. Po raz kolejny dziewczyna była bardziej rezolutna i interesująca, z kolei chłopiec wydał mi się nieco dziecinny, ale w powieściach Zafona zawsze odnoszę to samo wrażenie. Ciekawiej by było poczytać o starszych, dojrzalszych bohaterach. Innym powtarzalnym motywem jest oczywiście jakaś mroczna, magiczna historia. Tym razem chodziło o fabrykanta zabawek i jego przeszłość, która wraca niczym złowrogi bumerang, gotowy za jeden dawny błąd zrujnować całe życie Lazarusa i jego przyjaciół. Wiecie, za pierwszym razem to było fascynujące. Ale czytać po raz czwarty inną, ale bardzo podobną i opartą na tej samej zasadzie historię, to już lekka przesada. Ostatnie 50 stron, które powinny być najbardziej fascynującą i wciągającą częścią, po prostu porzuciłam, bo nie czułam potrzeby poznania zakończenia. Wróciłam do nich dopiero po miesiącu, bo nie lubię zostawiać książek niedokończonych, tylko to mną powodowało.

Bardzo żałuję, że ta książka mnie znudziła, ale naprawdę schematyczności i powtarzalności nie mogę ścierpieć. Tym większa szkoda, bo Zafon ma ogromny talent do sprawnego posługiwania się piórem. Jego styl jest wybitny, potrafi tworzyć barwne, realistyczne opisy i czarować słowem. W jego powieściach powtarza się mroczny klimat, jednak nawet on potrafi się przejeść, gdy już wiemy czego się spodziewać. Jedyną zaletą „Świateł września” jest to, że nie wiemy, czy tym razem zakończenie będzie tragiczne, czy może autor pójdzie w stronę happy endu. Ale na tym i doskonałym, przyjemnym dla duszy języku zalety się kończą. Chciałabym, żeby Zafon wymyślił coś zupełnie innego i przestał bazować na tych samych elementach. Wtedy mogłabym liczyć na świetną lekturę, ale po tej jestem bardzo rozczarowana. Nie polecam, chyba że jako pierwsze spotkanie z autorem.

Moja ocena: 5/10