Ósemka wygrywa - Janet Evanovich

Stephanie Plum pracuje jako łowczyni nagród w firmie poręczycielskiej, czyli zajmuje się aresztowaniem i  doprowadzaniem do sądu osobników, którzy w odpowiednim terminie nie doprowadzą się sami. Oznacza to bójki i zabawę w podchody z typami spod ciemnej gwiazdy. Aktualnie jeden szczególnie daje jej się we znaki, po tym jak przeszkodziła mu w lanchu. Poza tym Stephanie podjęła się zlecenia powierzonemu przez sąsiadkę. Córka i wnuczka starszej pani zaginęły, a tej sytuacji miało zapobiec zabezpieczenie w postaci domu. Teraz chce go zabrać były mąż Evelyn. Stephanie musi więc jak najszybciej dowiedzieć się o miejscu pobyty kobiety i jej córki. Jej przeciwniczką jest stojąca po drugiej stronie barykady Kobieta- Kot, czyli świetna tropicielka, a przy tym była partnerka pociągającego Komandosa. Stephanie jest z nim w bliskich stosunkach, ale nie obraziłaby się, gdyby były one jeszcze bliższe.

„Ósemka wygrywa” autorstwa Janet Evanovich to ósma część serii o przygodach Stephanie Plum. Książka, nazywana przez wtajemniczonych „Śliwką” to humorystyczno- detektywistyczna opowieść, a przynajmniej takie zaklasyfikowanie jest najbliższe prawdzie. Zabawne perypetie głównej bohaterki i jej przyjaciół okraszone są zagadką kryminalną, inną w każdej części. Oczywiście nie jest ona tak rozbudowana i nieprzewidywalna jak w prawdziwym kryminale, ale jakiś motyw przewodni fabuły musiał być. Bo w gruncie rzeczy książka nie oferuje więcej niż kilka zabawnych zdarzeń.

„Ósemka wygrywa” należy do grupy powieści „o niczym”, która śmieszy i odpręża, ale nie ma żadnego przesłania i nie porusza tematów typu miłość, przyjaźń, nie promuje odpowiednich wartości. Bo trudno mówić o miłości, gdy chodzi o flirty Stephanie Plum. Przeszkadzało mi to spłycenie historii, bo jednak wolę książki, których fabuła do czegoś prowadzi. Nawet w przypadku „52 powodów” mogłam być zadowolona z zakończenia, uśmiechnąć się pod nosem i uznać, że nie zmarnowałam czasu. Natomiast jeśli chodzi o Śliwkę, zabrakło mi czegoś, dzięki czemu historię Stephanie bym zapamiętała. Niby niedawno skończyłam lekturę, a już wiele z niej nie pamiętam. Język powieści jest potoczny, aż za bardzo, ale dobrze wpisuje się w klimat książki.

Czytelnicy lubią serię autorstwa Janet Evanovich ze względu na specyficzny humor. Według mnie jest to typowy humor seriali, w którym śmiech w tle ma przypominać o tym, że my też powinniśmy być rozbawieni. Albo raczej humor komedii, w których śmieszyć nas mają brzydkie słowa i niewybredne porównania. Niestety, takie są moje odczucia. Oczywiście książka potrafiła mnie rozśmieszyć, ale pozostało niemiłe wrażenie, bo taki humor do mnie nie trafia. Rozumiem, że jest to typowe czytadło, które nie wymaga żadnego wysiłku intelektualnego, ale jednak rozczarowało mnie, że książka nie ma żadnej wartości, nawet takiej podstawowej, emocjonalnej. Była dla mnie po prostu „pusta”. Chyba komedie bez puenty nie są moim powołaniem.

Moja ocena: 5/10