Kwiaty na poddaszu - Virginia Andrews

Rodzina Dollangangerów, nazywana przez życzliwych „Drezdeńskimi lalkami”, żyje szczęśliwie, nie narzekając na brak wygód i dóbr materialnych. Dzieci chodzą do szkoły, bawią się z młodszym rodzeństwem, matka spędza czas na salonach i u kosmetyczki, pracujący ojciec często przebywa w rozjazdach. Jednak regularnie przyjeżdża do swej stęsknionej rodziny, przywożąc liczne prezenty i wywołując swą obecnością radość na twarzach żony i dzieci. Można by powiedzieć – familia idealna i byłoby to stwierdzenie zgodne z prawdą, jednak do czasu, bowiem pewnego dnia ojciec nie wraca do domu. Dnia szczególnego warto wspomnieć. Jak na ironię są to urodziny taty, z okazji których żona i dzieci urządzili mu przyjęcie niespodziankę. Oczekiwanie na jubilata zakłóca straszna wiadomość –Chris Dollanganger, głowa rodziny, zginął w wypadku samochodowym. Ale przecież ludzie tacy jak on nie umierają! Ludzie w sile wieku,  o dobrym sercu, zdolni zawsze rozbawić towarzystwo. To nie wydaje się być możliwe, ale jednak. Mimo wszystko dzieci nawet nie podejrzewają, że śmierć ojca aż tak bardzo wpłynie na ich życie. Zmieni ich w usychające kwiaty na poddaszu…

„Kwiaty na poddaszu” to bestsellerowa powieść, stanowiąca pierwszą częścią sagi o Dollangangerach, wznawianej aktualnie przez wydawnictwo Świat Książki. Virginia Andrews przedstawia nam historię czworga dzieci, które po stracie ojca wraz z matką przeprowadzają się do jej rodzinnego domu. Od samego początku mnożą się pytania bez odpowiedzi, a cierpliwość młodzieży wystawiana jest na próbę przez ich matkę, która ukrywa fakt ich istnienia. Jakim człowiekiem trzeba być, żeby uwięzić swoje pociechy na strychu, zamknąć za nimi drzwi, a wyrzuty sumienia zaspokajać drogimi prezentami i krótkimi odwiedzinami? Jak długo można karmić ludzi nadzieją, która okazuje się zgubna? Zadaję sobie pytanie: czy matka nigdy nie kochała swoich dzieci i troszczyła się tylko o własne dobro, czy to jej rodzinny dom, w którym pozbawiona była jakiegokolwiek oparcia, uczynił ją tak samolubnym i pozbawionym uczuć człowiekiem? Pewnie odpowiedzi nie poznam nigdy, ale mimo to nie potrafię sobie takiej sytuacji wyobrazić. 

Nie tylko egoistyczna, próżna i rozpieszczona matka dzieci wzbudziła moją niechęć. Właściwie to za mało powiedziane. Czułam do niej pogardę i odrazę za każdym razem, gdy pojawiała się w pokoju, mamiąc swoje dzieci obietnicami bez pokrycia i snując przed nimi wizję lepszej przyszłości. Liczyły się dla niej tylko pieniądze, ale winę za to ponoszą również jej rodzice. Wydaje mi się, że nienawidzili oni swojej córki, bo inaczej nie potrafię wytłumaczyć  ich zachowania. Mimo usprawiedliwiania swoich czynów wątpliwymi argumentami, kierowała nimi czysta złośliwość i chęć wyżycia się. Więc nie, nie wzbudzili mojej sympatii. Ale irytację wzbudzili we mnie także młodzi bohaterowie. Byli bardzo naiwni wierząc niezachwianie w swoją matką, która myślała tylko o sobie i ich oszukiwała. Ponadto wątek kazirodczego uczucia dodatkowo mnie do nich zraził. Polubiłam za to Cory’ego, najmłodszego chłopca, który był dzieckiem i miał prawo do wierności swym ideałom wbrew wszelkich przesłankom, a mimo to okazywał instynkt samozachowawczy. 

Historia, którą wymyśliła Virginia Andrews była sama w sobie ciekawym pomysłem, jednak zawiniło tutaj wykonanie. Działo się zbyt mało, brakowało mi zaskakujących zwrotów akcji, jakiegoś dreszczyku niepokoju czy spektakularnych zdarzeń. Liczyłam na porywającą, trzymającą w napięciu powieść, a tymczasem wcale mnie ona nie wciągnęła. Owszem, czytałam w miarę szybko, bo styl autorki jest przyjazny czytelnikowi i ułatwia lekturę, ale nie nadrobi on braków w fabule. Prawie cała książka ukazuje kolejne poczynania dzieci na poddaszu, nie przybliżają się one w żadnym stopniu do rozwiązania tajemnic domu i historii ich rodziny. Przyznaję, nudziłam się. Dopiero pod koniec mają miejsce poruszająca zdarzenia i rozwiązania zostaje ujawnione. Jednak nie było ono całkowicie zaskakujące, bo znacznej części domyśliłam się sama. 

„Kwiaty na poddaszu” to książka przedstawiająca historię dzieci całkowicie odciętych od świata, pozbawionych możliwości normalnego rozwijania się i dojrzewania. Jak bardzo możemy zostać skrzywdzeni przez ludzi, którzy za nas odpowiadają? Trudno sobie wyobrazić to, co zaprezentowała Virginia Andrews, fabuła tej powieści była doprawdy bardzo obiecująca. Niestety, rozczarowałam się brakiem przesiąkniętej niepokojem atmosfery oraz powolnym rozwojem akcji. W gruncie rzeczy jest to opis kolejnych dni z życia dzieci, dopiero sam koniec ujawnia prawdę i odpowiedzi na wiele pytań, która towarzyszą nam podczas lektury. Zachęcam do zapoznania się z pierwszą częścią sagi o Dollangangerach, ale nie liczcie na zbyt wiele, a już na pewno nie na trzymającą w napięciu powieść z mknącą naprzód akcją, bo wtedy możecie być zawiedzeni. To całkiem niezła saga rodzinna z zagadkami w tle, choć mało zajmująca i monotematyczna.

 

Moja ocena: 7/10

Saga o Dollangangerach:                   

1. Kwiaty na poddaszu

2. Płatki na wietrze

3. A jeśli ciernie

4. Kto wiatr sieje

5. Ogród cierni

Z dedykację dla Sophie <3