"Crescendo" - Becca Fitzpatrick

                 Po wydarzeniach opisanych w „Szeptem”, gdy Nora cudem uszła z życiem, a Patch dokonał zadośćuczynienia swoim poprzednim grzechom, wydawałoby się, że ich życie w końcu wróci do normy. Jednak jak widać czarna strona mocy nie może przeboleć straty chłopaka i postanawia, nawet wbrew jego woli, strącić go do czeluści piekielnych. Paradoksalnie z pomocą archaniołów. Tymczasem Norze także nie jest dana spokojna egzystencja u boku ukochanego, który najwyraźniej ma przed nią do ukrycia sporo mało chwalebnych uczynków. Coraz częstsze spotkania Patch’a z Marci, największym wrogiem jego dziewczyny, bynajmniej na korzyść związku nie wpływają. Ale to jeszcze nie koniec. Nora boryka się nie tylko z kłopotami sercowymi. Nękana niezwykle realistycznymi snami, bardziej przypominającymi wspomnienia i przywidzeniami, które są coraz bardziej nieprawdopodobne, postanawia dokładnie zgłębić historię śmierci swojego ojca i znaleźć winnego.

                „Crescendo”, druga część bestsellerowej powieści „Szeptem”, przetłumaczonej na kilkadziesiąt języków, to mieszanka będąca połączeniem romansu i fantastyki z wątkiem kryminalnym. Autorką jest Becca Fitzpatrick, amerykańska pisarka, która po ukończeniu studiów na Uniwersytecie Brighama Younga rozpoczęła pracę jako nauczycielka. Popularność zyskała dzięki serii „Szeptem”.

                Przyznam, że ze względu na doświadczenia z częścią pierwszą, która, mimo tytułu bestselleru i licznych pozytywnych opinii, rozczarowała mnie i postanowiła z pytaniem, co takiego niezwykłego jest w tej książce, że wzbudza powszechny zachwyt, do „Crescendo” podeszłam ze sceptyzmem i rezerwą. Może to dlatego moja recenzja będzie w miarę pozytywna, że zaczynając lekturę nie liczyłam na nic szczególnego, a co za tym idzie nie spotkał mnie zawód, a raczej miłe, choć umiarkowane, zaskoczenie. Bo co do tego, że druga część jest lepsza nie mam wątpliwości. O ile w „Szeptem”  motywem przewodnim jest uczucie Patch’a  i Nory, a liczba podobnych romansów paranormalnych stale rośnie, o tyle w „Crescendo” motyw miłości między dwojgiem nastolatków przeplata się z wątkiem kryminalnym, co czyni tę pozycję bardziej interesującą.

                Postacie, oprócz Patch’a z jego wizerunkiem „złego chłopca”, którego uparcie się trzyma i niefrasobliwej Vee, potrafiącej rozbawić czytelnika swoimi ciętymi uwagami, są raczej bezbarwne. Nie mają cech, za które można je pokochać czy tez znienawidzić. Więc w przypadku „Crescendo” wyrażenie: „barwna gama postaci” zupełnie nie pasuje, na ciekawych bohaterów nie ma co liczyć.

                Według mnie plusem jest, wspomniany już wcześniej, wątek kryminalny dotyczący ojca Nory i przeszłości Patch’a, który wzbogaca fabułę i czyni z niej coś ciekawszego niż tylko miłosny świergot zakochanych. Niektóre elementy wprowadzone przez pisarkę, takie jak sny, wspomnienia czy nawet prolog, intrygują, a niekiedy także przyprawiają o dreszczyk emocji. Dobre momenty są, ale równolegle niestety, często nawet w sytuacjach ważnych dla fabuły, gdy akcja nie powiem, że pędzi, ale chociaż truchta, naprzód i czytelnik powinien w jakiś sposób uczestniczyć w tych zdarzeniach, przeżywać je, ciężko jest się wczuć, a przynajmniej tak było ze mną. Nie wiem, z czym to jest związane, może z brakiem odpowiedniego nastroju, który powinna stworzyć pisarka, a tego nie zrobiła, brakuje emocji. Może chodzi o prosty język, który nie wprowadza do świata powieści tak, jak powinien. Ale język to kwestia subiektywna, jednym przypadnie do gustu, innym się nie spodoba.

                „Crescendo” to lekka powieść, którą czyta się szybko i równie szybko zapomina, nic wartościowego po niej nie pozostaje, ale nadaje się na długi wieczór, gdy mamy ochotę na lżejszą lekturę. Nie rozumiem jej „fenomenu”, ale powinna spodobać się osobom, które polubiły „Szeptem” i czytają chętnie romanse paranormalne.  

Moja ocena: 6,5/10