Syrena - Tricia Rayburn

 

Rodzina Sands wyjeżdża na wakacje, które jak co roku spędza w miasteczku Winter Harbor. Dla sióstr Vanessy i Justine miłymi towarzyszami są zaprzyjaźnieni chłopcy, z którymi spędzają czas, a starszą z dziewcząt łączy nawet z Calebem niewinny młodzieńczy romans. Tak wspaniałe lato zakłóca jednak śmierć Justine, która tonie po skoku z urwiska przy niesprzyjającej pogodzie. Pogrążona w rozpaczy rodzina wyjeżdża z miasteczka do domu, ale Vanessa nie wierzy w przypadek. Nękana podejrzeniami i wspomnieniami szczęśliwych lat spędzonych u boku siostry, wraca do Winter Harbor, by ostatecznie pogodzić się ze śmiercią ukochanej osoby. Czy z pomocą Simona uda jej się rozwikłać niejasności, dotyczące okoliczności śmierci Justine? Gdzie podział się Caleb i jaki związek ze zdarzeniem na urwisku mają dziwne incydenty, rozgrywające się w Winter Harbor?

Jeśli doszliście do wniosku, że fabuła jest obiecująca, powinniście zapoznać się z „Syreną” autorstwa Tricii Rayburn. Nie jestem do końca przekonana, do jakiego gatunku zakwalifikować tę książkę. Jest to przede wszystkim paranormal romance, jednak nie znajdziecie tutaj upadłych aniołów ( z czego osobiście bardzo się cieszę, bo ostatnio wszędzie ich pełno), wampirów, wilkołaków czy demonów. Z jakimi istotami będziecie mieli do czynienia można zorientować się, niestety,  już po samym tytule. Jednak „Syrena” ma w sobie także coś z powieści detektywistycznej,  a skierowana jest głównie do młodzieży. Moim zdaniem książka za mało określona, nie do końca wiadomo, co tu jest najważniejsze: relacja między siostrami, dziwne przypadki w miasteczku czy rodzące się uczucie? Warto także napomknąć, że „Syrena” jest pierwszą częścią trylogii, tak więc fani serii mogą liczyć na doznania dłuższe niż objętość jednego tomu. Do powieści Tricii Rayburn byłam nastawiona pozytywnie, liczyłam na odrobinę grozy, tajemnicy i miłości. Tej pierwszej wiele nie znalazłam, a co do reszty…

Już zanim zacznę opowiadać o wadach i zaletach, w tej właśnie kolejności, przyznaję, że czuję się rozczarowana. „Syrena” nie była ani tak ciekawa, ani tak nieprzewidywalna, ani tak romantyczna, jak mogłabym tego sobie życzyć. Początek co prawda zachęca i kusi, mamiąc czytelnika perspektywą miło spędzonego czasu, a jednak z czasem coś zaczyna się psuć i robi się po prostu nudno. Największą wadą jest kompletny brak efektu zaskoczenia- to, do czego główna bohaterka dochodzi podczas 350 stron, my wiemy po zaledwie jednym spojrzeniu na okładkę. Ale nawet motywy działań bohaterów nie stanowią dla nas zagadki, a moja wizja zakończenia nie różniła się zbytnio od wizji autorki. Są co prawda ciekawsze i zaskakujące momenty, ale tylko jeśli chodzi o życie i przeszłość sióstr, ten aspekt naprawdę przypadł mi do gustu. Nieliczne retrospekcje również stanowią plus.

Niestety kreacja postaci pozostawia wiele do życzenia, są one szablonowe i nierealne, a wraz z zagłębianiem się w lekturę coraz bardziej mnie irytowały. Szalę przeważa idiotyczne postępowanie głównej bohaterki, szczególnie w końcowej fazie książki. Wiadomo, jakiego rodzaju narzekań i refleksji można się spodziewać po kontynuacji, dlatego też mówię jej stanowcze nie. Nie twierdzę, że „Syrena” jest kompletnie zła, lecz niestety autorka nie wykorzystała dobrze interesującego pomysłu. Lektura mnie nie wciągnęła, zakończenie, które powinno nie pozwalać oderwać się od książki, niesłychanie mi się dłużyło, ostatnie 40 stron czytałam przez 2 dni, a teraz zupełnie nie czuję się usatysfakcjonowana. „Syreny” raczej nie polecam, bo sama się przy niej wynudziłam, chyba że chcecie przekonać się na własnej skórze, jak to jest, gdy w miarę czytania robi się coraz gorzej.

 Moja ocena: 6/10