Mechaniczny książę - Cassandra Clare

               Po wydarzeniach, które miały niedawno miejsce, czyli nalocie na siedzibę wampirów, walce z automatami i ucieczce Mistrza, odbywa się podsumowująca rada Clave. Podczas niej zostaje zakwestionowane postępowanie głowy Instytut londyńskiego, Charlotte. U niej to znalazła schronienie zdradzona przez brata i poszukiwana przez Mortmaina, Tessa. Jednak Benedict Lightwood zgłasza się jako kandydat na zajmowane przez Charlotte stanowisko i żąda poparcia. Jednocześnie wytyka błędy Nocnej Łowczyni: niezauważenie szpiega we własnym domu, utrata Pyxis, popsucie stosunków z Podziemnymi. Konsul jest zmuszony dać kobiecie ultimatum: ma 2 tygodnie czasu na znalezienie Mistrza, a jeśli jej się to nie uda, straci Instytut. Wtedy też nie będzie on już domem dla Tessy, Willa, Jema i Jassamine.

                Rozpoczyna się dramatyczna, a z początku bezsilna, walka z czasem. Mieszkańcy Instytutu nie są w stanie znaleźć żadnych śladów Mortmaina, jednak z czasem wpadają na trop. Pojawia się coraz więcej tajemnic i przeciwności. Tymczasem Tessa coraz bardziej przekonuje się do Jema, który od początku okazywał jej wiele ciepła, a teraz coś się zmienia w jego stosunku do niej. Równocześnie próbuje zapomnieć o Willu, który przysporzył jej wiele cierpienia. Chłopak udaje się na wyprawę do słynnego czarownika, żeby prosić go o odszukanie demona. Czemu wydaje się to być dla niego tak ważne? Czy Tessa znajdzie szczęście u boku Jema? Jak potoczą się losy mieszkańców Instytutu?

                Odpowiedzi na te pytania poznacie po przeczytaniu drugiej części trylogii „Diabelskie maszyny”, noszącej tytuł „Mechaniczny Książę”. Jej autorką jest Cassandra Clara, znana głównie z „Darów Anioła”, które należą jednocześnie do moich ulubionych serii i są według mnie lekturą obowiązkową dla fanów młodzieżowej fantastyki. Ich prequelem są właśnie „Diabelskie maszyny”, rozgrywające się ponad 100 lat wcześniej. Wszystko ładnie się tutaj łączy z ich późniejszą wersją, pojawiają się nazwiska znane z DA: Wayland, Lightwood, miejsca takie jak Miasto kości, postaci typu Cisi bracia, przedmioty np. Miecz Anioła. Nie było na szczęście żadnych wpadek czy podania wzajemnie wykluczających się faktów, pisarka ma dokładnie opracowaną wizję świata Nocnych Łowców. Dla osób znających Dary Anioła oczywistym będzie, że obie serię łączy wiele podobieństw. Trudno się dziwić zważywszy na fakt, że to wciąż ten sam świat, tyle że w innym okresie czasu. Jednak bohaterowie są do siebie bardzo podobni: Jace jest pierwowzorem Willa, Tessa bardzo przypomina Clary, a Jessamine – Isabell. Oczywiście występują pewne różnica, na korzyść: podejrzewam, że nie tylko ja po przeczytaniu stwierdzę, iż Tessa jest osóbką o wiele bardziej sympatyczną niż Clary, która w DA z czasem zaczęła mnie irytować. Natomiast Jessamine była tak zarozumiała i głupia, że wolę jej poprzedniczkę Isabell, która dość podobna z charakteru, była jednak inteligentną i oddaną Nocną Łowczynią. Początkowo Jem bardzo przypominał mi Aleca, jednak z czasem przekonałam się, że nie można ich porównywać, ich podejście do świata i innych ludzi jest bowiem zupełnie różne. 

                Od dawna byłam zagorzałą fanką Darów Anioła i nie spodziewałam się, że równie bardzo przypadnie mi do gustu inna trylogia Cassandry Clare. Jednak gdybym teraz miała wybierać, opowiedziałabym się chyba za „Diabelskimi maszynami”. Wybór jest trudny, ponieważ każda seria ma swoje plusy i minusy. W „Mechanicznym księciu” spodobało mi się bardzo umiejscowienia i czas akcji, która rozgrywa się w moim ukochanym Londynie. Nie jest on tu przedstawiony jak miasto marzeń, bardziej jako wiecznie zamglone i zatłoczone miejsce z płynącą przez nie brudną rzeką, ale jednak podróż wraz z bohaterami jego ulicami ma swój urok. Poza tym warto zwrócić uwagę na czas, w którym rozgrywają się zdarzenia, czyli XIX wiek. Dzięki temu seria jest charakterystyczna i przyciąga uwagę nie tylko ciekawą fabułą, ale też możliwością przyjrzenia się życiu Nocnych Łowców w tamtym okresie. Były momenty, które mnie zaciekawiły, ale też śmieszne chwile. Przykładem jest sytuacja, gdy Tessa musiała przebrać się w strój mężczyzny, czyli spodnie i koszulę. Gdy do pokoju wszedł Jem zarumienił się i prędko wyszedł, a dziewczyna uświadomiła sobie, jak wielce niestosownie wygląda- przecież w spodniach widać jej kształt bioder i ud! Czasem ciężko jest nam sobie uświadomić, jak naprawdę wyglądał XIX wiek, a książka w tym pomaga, niekiedy w zabawny sposób. Mnie zauroczyły te wszystkie długie suknie, dorożki, bale, dżentelmeni prowadzący damy pod rękę. Nie można zaprzeczyć, iż „Mechaniczny Książę” posiada specyficzny klimat, który przyciąga czytelnika jak magnes. 

                Na tworzenie odpowiedniej atmosfery wpływ ma także język, jakim posługuje się pisarka. Jest on jednocześnie lekki i intrygujący, występują w nim zwroty charakterystyczne dla tamtych czasów. W powieściach Clare nie brak jest opisów, jednak są one hipnotyzujące, bowiem nie nudzą, a pomagają zobrazować sobie miejsca rozgrywających się zdarzeń: opuszczone dwory na wsi, katedry z iglicami strzelającymi ku niebu. Styl w jakim została napisana książka jest świetny. Nie brak też wartkiej akcji i jej niespodziewanych zwrotów. Początkowo było normalnie, czytałam w swoim tempie i nie spodziewałam się, że książka zrobi na mnie tak duże wrażenie. Jednak potem wciągnęła mnie tak, że nie potrafiłam się od niej oderwać, a te 500 stron minęło mi jak z bicza trzasnął. 

                W „Diabelskich maszynach” zauroczyli mnie bohaterowie, charakterystyczne dla XIX wieku elementy i fascynująca fabuła. Taką można też znaleźć w „Darach Anioła”, gdzie postaci, takie jak: Jace, Isabell, Magnus Bane skradły moje serce. Jednak czasy są bardziej współczesne, a miejsce akcji to Nowy Jork. Nie brak tam też irytującego Simona. Wybór między tymi dwiema seriami to sprawa problematyczne, czytajcie więc je obie. Tymczasem polecam Wam bardzo serdecznie „Mechanicznego Księcia”, w którym znajdziecie wiele intryg i jeszcze więcej tajemnic, choć prawdopodobne jest, że zakończenie złamie Wam serca tak jak mi, mam o nie pretensje zarówno do Cassandry Clare, jak i do głównej bohaterki. Tym bardziej muszę jednak przeczytać kolejną część, już nie mogę się doczekać premiery. Polecam! 

                Moja ocena: 10/10

Seria "Diabelskie maszyny":                    

1. Mechaniczny anioł
2. Mechaniczny książę
3. Mechaniczna księżniczka (Premiera planowana
    na marzec 2013 roku)