Pałac Północy - Carlos Ruiz Zafon

Dzieci wychowujące się w sierocińcu St. Patrick’s zwykły sądzić, że nie mają przeszłości, a przyszłość to jedynie białe karty, który przyjdzie im jeszcze zapisać. Większość z nich nie zna swoich rodzin, pochodzenia, okoliczności przyjścia na świat, ale też informacje te nie mają dla nich większego znaczenia – interesuje ich jedynie, co przyniesie los. Z utęsknieniem czekają chwili, gdy opuszczą mury miejsca, w którym się wychowali- nie dlatego, że było im w nim źle, a z ciekawości świata i chęci zaznania prawdziwego życia. Niejednokrotnie będą w przyszłości ubolewać  nad swoją naiwnością w czasach, gdy byli jeszcze pełni wiary w lepszą przyszłość. Na pewno nie spodziewali się, z czym przyjdzie im się zmierzyć i to niemal od razu po osiągnięciu „wieku dorosłego”, czyli ukończeniu 16 lat i opuszczeniu sierocińca. Pewnie gdyby wiedzieli, pragnęliby w nieskończoność przedłużyć sielankę bezpiecznego dorastania pod czujnym okiem Thomasa Cartera. Powrócić do czasów, gdy spotykali się w Pałacu Północy, w przyjacielskim gronie członków Chowbar Society- własnego stowarzyszenia, którego celem było wzajemne wspieranie się i dzielenie się wiedzą, by ułatwić sobie nadchodzące jutro.                                                                                                     

„Dorosłość nie jest niczym więcej niż odkrywaniem, że wszystko, w co wierzyłeś,              kiedy byłeś młody, to fałsz, a z kolei wszystko to, co w młodości odrzucałeś, teraz           okazuje się prawdą.”

Kilka dni przed opuszczeniem sierocińca i rozwiązaniem stowarzyszenia Chowbar Society, w St. Patrick’s pojawia się starsza kobieta wraz z wnuczką Sheer, której sympatyczna powierzchowność i usposobienie oraz wyznany przez nią sekret, zjednują jej przychylność Bena i jego kolegów, którzy przyjmują ją do swej grupy. Dziewczyna opowiada im o zaginionym domu swego zmarłego ojca, który, jak podejrzewa, znajduje się w Kalkucie.  Przyjaciele zobowiązują się pomóc jej go odnaleźć i odkryć tajemnice z przeszłości. Tymczasem babcia Sheer opowiada im zadziwiającą historią, która zapoczątkowuje serię niewyjaśnionych zdarzeń, całkowicie zmieniających przyszłość bohaterów.

Moje pierwsze spotkanie z prozą Zafona skończyło się zachwytami i długimi przemyśleniami. Po lekturze rewelacyjnej „Mariny” nie mogłam już doczekać się chwili, gdy po raz kolejny zagłębię się w świat wykreowany przez hiszpańskiego pisarza. Niestety, „Książę Mgły” nie wzbudził we mnie tak wielkich emocji, aczkolwiek książka była dobra. „Pałac Północy” to trzecia powieść Carlosa Ruiza Zafona, z jaką przyszło mi się zapoznać. Z jakim skutkiem?

               

            Klimat powieści Zafona przesiąknięty jest grozą  i niepokojem, odmalowany barwami szarości, czerni, granatu. Jego celem jest wprowadzenie czytelnika w pełen napięcia nastrój, a najlepiej w takim przypadku sprawdza się nie tylko fabuła, ale i odpowiednia pogoda i pora dnia – do czytania prozy pisarza zalecam więc godziny wieczorne, gdy już się ściemnia, panuje cisza i spokój, dodatkowym atutem będzie bębniący w szybę deszcz. Wtedy najłatwiej jest się wciągnąć w opowiadaną historię i w nią uwierzyć. Ja niestety czytałam w upalny dzień opalając się na dworze, co zaowocowało tym, że mimo ciekawej fabuły i intrygującej historii nie mogłam się wczuć w owe straszne i tak nierealne przy grzejącym słońcu wydarzenia. Myślę, że ów nieodpowiedni nastrój miał znaczący wpływ na sposób, w jaki odebrałam książkę. Choć nie jest to jedynym czynnikiem, bo gdyby była ona naprawdę dobra to z pewnością wciągnęłaby mnie mimo wszystko. W powieściach Zafona zauważam pewną schematyczność i powtarzalność niektórych motywów, co staje się widoczne wraz z kolejnymi jego dziełami. Nie mniej jednak polecam „Pałac północy” zarówno wielbicielom talentu pisarza jak i czytelnikom, którzy nie mieli z nim styczności, a sama chętnie sięgnę po inne powieści autorstwa Zafona.

Moja ocena: 7/10