"Kamieniarz" - Camilla Lackberg

              

                 Podczas gdy komisarz Patrik Hedstrom usiłuje uporać się z problemami w domu, uspokoić kilkumiesięczną córeczkę i odciążyć trochę jej matkę, rybak wypływający nieopodal na połów znajduje zaplątane w sieci ciało dziewczynki. Po identyfikacji okazuje się, że jest nią dziecko znajomych Patrika i Eryki, które prawdopodobnie utonęło wybrawszy się samotnie nad morze. Gdy osobiście zna się ofiarę, sytuacja taka staje się jeszcze większym koszmarem. Wkrótce pojawiają się nowe tropy i wszystko wskazuje na to, że śmierć Sary nie była strasznym wypadkiem, a popełnionym z zimną krwią morderstwem. Wychodzą na jaw kłopoty rodzinne i waśnie z sąsiadami, ale jeszcze gorsze okażą się duchy przeszłości. 

                „Kamieniarz” to trzecia z kolei część sagi kryminalnej, autorstwa szwedzkiej pisarki Camilli Lackberg. Jej poprzednia powieść skandynawska zatytułowana „Kaznodzieja” bardzo mnie wciągnęła i zaskoczyła, co przejawiło się entuzjastyczną recenzją. Poprzeczka, jaką postawiłam twórczości Lackberg znalazła się więc naprawdę wysoko. Czy pisarka udźwignęła ciężar kolejnego kryminału i stworzyła historię równie dobrą, a może nawet lepszą? Czy ponownie zaintrygowała mnie i wciągnęła w swój świat? Niestety, odpowiedź brzmi: nie.

                Gdy tylko wypożyczyłam „Kamieniarza” inne książki poszły w odstawkę, liczyłam na powtórkę z rozrywki. Ciekawa opowieść kryminalna to coś, czego było mi trzeba, a czego nie dostałam. Największą wadą był chyba słaby pomysł na fabułę. Morderstwo dziewczynki, która rzekomo utonęła, po kilkunastu stronach zapowiadało się interesująco, ale dalej było już tylko gorzej. Przedstawienie tej krótkiej w gruncie rzeczy sprawy na ponad 500 stronach nie było dobrym wyjściem, ponieważ z tego powodu całość stała się bardzo rozwleczona i nudna. Na wartką akcję i jej ciekawe zwroty nie ma co liczyć, gdyż nie działo się prawie nic, oprócz dogrzebania się przez policjantów do kilku informacji. Ich waga nie zrekompensowała jednak braku jakichkolwiek interesujących momentów w reszcie książki. Przez większość czasu komisarz Hedstrom wraz ze swymi współpracownikami przeprowadzali jałowe przesłuchania i trwonili czas na bezcelowe domysły. Można było zasnąć i nawet tego nie zauważyć, bo „Kamieniarza” interesującą książką nie można nazwać z całą pewnością. Wątków z życia codziennego, które spodobały mi się w poprzedniej części, tym razem była za dużo. Ucierpiał na tym główny motyw, gdyż powieść Lackberg z kryminału stała się obyczajówką z wątkiem kryminalnym.

                Pozytywnym aspektem były natomiast retrospekcje dotyczące nieznanych nam osób. Ostatecznie te migawki z przeszłości z pozoru niezwiązanych z teraźniejszością bohaterów, zaczęły się łączyć w logiczną całość. Tak naprawdę przez całą książkę czekałam właśnie na nie. Szkoda tylko, że było ich tak niewiele, a przeważały nudne kawałki ze śledztwa i życia rodziny zamordowanej dziewczynki. Dodatkowo zaczęli mnie irytować bohaterowie, a w niektórych ich czynach nie dopatrywałam się konsekwencji. Styl pisarki nie zmienił się od poprzedniej części, gdyby fabuła była ciekawsza, to pewnie czytałoby się lepiej.

                „Kamieniarza” nie polecam osobom niezaznajomionym z twórczością Camilli Lackberg, gdyż po tej raczej nieudanej powieści mogliby zrazić się do jej prozy. Odsyłam więc do części poprzedniej, czyli „Kaznodziei”, a sama mam nadzieję, że kolejne spotkania z sagą kryminalną Lackberg będą owocniejsza i przede wszystkim- bardziej interesujące. „Kamieniarz” to nie jest książka, która wciąga, prędzej zanudzi i uśpi, a w pamięć bynajmniej nie zapadnie. Gwoli prawdy, przypominam o ciekawych retrospekcjach, które są warte uwagi. Być może oceniam tę powieść przez pryzmat świetnego „Kaznodziei”, przy którym „Kamieniarz” wypada nieco blado. Czytajcie albo nie czytajcie, ja swoje wrażenie opisałam jak najdokładniej, a wybór należy do Was.

                Moja ocena: 6,5/10

          

                KAZNODZIEJA

Baza recenzji Syndykatu ZwB