Siostrzyca - John Harding

Florencja to dwunastoletnia dziewczynka, która wraz z bratem i służbą mieszka w starej rezydencji. Rodzice obojga dzieci zmarli, więc teraz na odległość opiekuję się nimi wuj. Jego troska o podopiecznych ogranicza się do przesyłania pieniędzy niezbędnych do ich utrzymania oraz zapewnienia chłopcu guwernantki. Początkowo uczy się on w szkole z internatem, jednak nie czuje się tam najlepiej i zostaje wydalony, wkrótce więc do Blithe House przybywa nauczycielka, panna Taylor. Wydarzenie to sprowadza ciemne chmury nad dotąd bezpieczny dom dzieci. Florencja wyczuwa czyhające niebezpieczeństwo i zaczyna walczyć w obronie brata.

„Siostrzyca” autorstwa Johna Hardinga to niezwykła powieść obyczajowa, która zastanawia i wzbudza wątpliwości. Główna bohaterka z miłości do młodszego brata dostrzega rzeczy, których inni nie widzą i występuje przeciwko nadprzyrodzonym siłom. Ale czy aby na pewno zagrożenie jest realne, czy to nie podejrzliwość i zazdrość Florencji sprawiają, że wyobraża sobie różne rzeczy? Chyba nie ma prostszego niż przeczytanie książki sposobu, by się o tym przekonać. Jednak „Siostrzyca” to powieść niejednoznaczna i nawet poznanie historii dziewczynki może frapować i nie dawać ostatecznych odpowiedzi. John Harding prezentuje nam świat, o którym nie wiemy do końca, czy jest prawdziwy.

Przyciągający uwagę w książce jest język, którym posługuje się dwunastoletnia narratorka. Florencja sama uczyła się czytać, gdyż wuj zabraniał edukacji dla dziewczynki. Dokształcała się więc po kryjomu w bibliotece, poznawała twórczość Poego czy Szekspira. W końcu postanowiła wypracować własny język, co pokazuje opowiadając nam swoją historię. Od długich wyrażeń o oczywistym dla nas znaczeniu tworzy własne słówka, co jest nie tylko zabawne, ale też przyjemne w odbiorze. Początkowo trzeba przyzwyczaić się do takiej formy, jednak po czasie nie wyobrażamy sobie innego stylu wypowiadania się Florencji. Taki zabieg uczynił książkę niepowtarzalną. Oprócz charakterystycznych słów w powieści występuje język znamionujący minione czasy, w których akcja się rozgrywa.

W „Siostrzycy” nie mamy do czynienia z wieloma bohaterami, ale jeśli już się tacy pojawiają, są dopracowani i intrygujący. Najważniejsza jest sama Florencja, która początkowo wydaje się czytelnikowi zwyczajną, inteligentną i sympatyczną dziewczynką. Z czasem jej psychika i postępowanie zaczyna zastanawiać, w końcu bulwersować, a nawet szokować. Ważnym bohaterem jest też Theo, chorujący na astmę przyjaciel Florencji, który co jakiś czas w celu kurowania się przyjeżdża z rodzicami do pobliskiej posiadłości. Theo jest niezdarny, chudy i wysoki, podobny do czapli i z początku wydaje się czytelnikowi śmieszny, gdy jednak pokazuje ujmującą stronę swej osobowości, trudno go nie polubić. Oczywiście kluczową dla całej fabuły bohaterką jest panna Taylor, która budzi u nas pytania przez całą lekturę.

W „Siostrzycy” dominuje ponury, mroczny nastrój czającego się w pobliżu niebezpieczeństwa. Sprzyja on zastanowieniu nad szaleństwem, istnieniem sił nadprzyrodzonych i motywacją bohaterów. Ciężko stwierdzić, co w tej książce jest prawdą, a samo zakończenie ze względu na otwartą formę nie daje odpowiedzi na wszystkie pytania i pozwala jedynie domniemywać. Bardzo lubię takie niejednoznaczne opowieści, które na długo pozostają w głowie i sprawiają, że nie do końca potrafimy ocenić postępowanie bohaterów, które budzi wątpliwości. Jeśli i Wy lubicie takie historie, polecam Wam „Siostrzycę”, niepokojącą, zapadającą w pamięć i działającą na wyobraźnię.

Moja ocena: 9/10

Któż, z choć odrobiną inteligencji, 

Nie chciałby pocałować Florencji?